اَلطُّولُ [et-tûl] (tâ’nın zammıyla) Uzamak ma’nâsınadır; yukâlu: طَالَ الشَّيْءُ طُولًا إِذَا امْتَدَّ Şârih der ki 'inde’l-ba’z bu mâdde bâb-ı hâmisten mutasarrıftır, nakîzi olan قَصُرَ bâbına haml ile ve 'inde’l-ba’z bâb-ı evveldendir. Fi’li lâzım olmakla ism-i fâ’ili طَوِيلٌ [tavîl] gelir. İntehâ. Ve طُولٌ [tûl] طِوَالٌ [tivâl] ve طِيَالٌ [tiyâl] gibi meks ve ârâm yâhûd 'ömr ve hayât ma’nâsına müsta’meldir, ke-mâ se-yuzkeru. Şârihin beyânına göre طُولٌ [tûl] uzunluk ma’nâsına ism olur ve cem’inde أَطْوَالٌ [atvâl] denir; yukâlu: لَهُ طُولٌ أَيْ خِلَافُ عَرْضٍ

s. See دول dûl.

s. (pl. اطوال) 1. Length. 2. Height. 3. Longitude.

اَلطُّولُ [et-tûl] (tâ’nın zammı ve meddiyle) Bir nesnenin uzunu ki eninin mukâbilidir, طَالَ الشَّيْءُ إِذَا امْتَدَّ وَيُقَالُ طُلْتُ اَصْلُهُ طَوُلْتُ بِضَمِّ الْوَاوِ لِأَنَّكَ تَقُولُ طَوِيلٌ فَنُقِلَتِ الضَّمَّةُ إِذَا الطَّاءِ وَسَقَطَتِ الْوَاوِ لِاجْتِمَاعِ السَّاكِنَيْنِ وَلَا يَجُوزُ اَنْ تَقُولَ مِنْهُ طُلْتُهُ لِاَنَّ فَعُلْتُ لَا يَتَعَدَّى فَإِنْ أَرَدْتَ أَنْ تُعَدِّيَهُ قُلْتَ طَوَّلْتُهُ أَوْ أَطَلْتُهُ وَأَمَّا قَوْلُكَ طَاوَلَنِي فُلَانٌ فَطُلْتُهُ فَإِنَّمَا تَعْنِي بِذَلِكَ كُنْتُ أَطْوَلَ مِنْهُ مِنَ الطُّولِ وَالطَّوْلِ جَمِيعًا Ya’nî bâb-ı mugâlebeden olduğuna binâ’en طُلْتُهُ gelmiştir, كُنْتُ أَطْوَلَ مِنْهُ ma’nâsına, gerek طُولٌ [tûl]dan olsun tâ’nın zammı ile uzunluk ma’nâsına gerek طَوْلٌ [tavl]dan olsun tâ’nın fethiyle minnet ma’nâsına.