(a. i. envâr, nîrân) : 1) aydınlık, parıltı, parlaklık. Cebel-i nûr, Cebel-ün-nûr (Nur dağı) : Mekke’deki Harra dağı. Zün-nûreyn : iki nur sahibi, [Hz. Peygamber (Aleyhisselâm)in iki kızını almış olması dolay isiyle] Hz. Osman. Sûret-ün-nûr : Kur’an’da bir sûre.

iz. ar. cm: envâr, nîrân. t. Nûreyn. 1. Aydınlık, ışık, ziyâ, rû-şenâyî: güneşin nûru ertafı kapladı. 2. Parlaklık, şa’şa’a, şeref ü şân: nûr-ı imân; dîn-i İslâm neşr-i envâr-ı hakîkat etmeye başlayınca. || göz nûru okuyup yazmakla veya dikişle görülen iş: göz nûru dökmek. ≡ t. şems ve kamer. || Zi’n-nûreyn: iki nûrun sâhibi.— birbirini müteâkip benât-ı Cenâb-ı Nebevî’den ikisini tezevvüc ettiği münâsebetle, Hazret-i Osman bin Affân (r.a.)’a lakap olmuştur. ≡ sıf. tr. Parlak, rûşen.

اَلنُّورُ [en-nûr] (nûn’un zammıyla) Aydınlığa denir, ضَوْءٌ [dav’] ve ضِيَاءٌ [diyâ’] ma’nâsına, her ne olur ise olsun ki ظُلْمَةٌ [zulmet]in zıddı olur, Fârisîde rûşenâyî denir. ‘Alâ-kavlin pertev ve şu’â’ına denir ki dâfi’-i zulmet olan şu’ledir, ışık ta’bîr olunur. Cem’i أَنْوَارٌ [envâr] ve نِيرَانٌ [nîrân] gelir nûn’un kesriyle.

اَلنُّورُ [en-nûr] (nûn’un zammıyla ve vâv’ın meddiyle) Ziyâ ma’nâsınadır. Ve نُورٌ [nûr] نَارٌ [nâr]ın dahi cem’i gelir.