s. A superior, excellent camel.

s. Obscene talk.

اَلْهَجِيرُ [el-hecîr] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) ve اَلْهَجِيرَةُ [el-hecîret] (سَفِينَةٌ [sefînet] vezninde) ve اَلْهَاجِرَةُ [el-hâciret] Zevâl-i şems vaktinde zuhr ile bile nısf-ı nehâr zamânına, 'alâ-kavlin şemsin zevâlinden 'asra kadar zamâna ıtlâk olunur, zîrâ nâs o vaktte şiddet-i harâretten hânelerinde ârâm eylemekle gûyâ ki birbirinden hicret eylediler. ‘İnde’l-ba’z pek ıssı olan nısf-ı nehâr vaktine denir ki ıstılâhımızda öğle sıcağı ta’bîr olunur. Ve هَجِيرٌ [hecîr] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Büyük ve vâsi’ olan havuza denir; cem’i هُجُرٌ [hucur]dur zammeteynle. Ve kurumuş olan şûr otluğa denir. Ve gövdesi galîz olan yaban eşeğine denir. Ve büyük çanağa denir. Ve هَجِيرٌ [hecîr] Kûfe ile Basra beyninde Benû 'İcl cemâ’ati yurdunda bir su adıdır. Ve şol semiz erkek deveye denir ki dişiye çok aşmaktan bıkagan ola. Ve pek koyu süte denir.

prop. n. The whole land about the island of Bahreyn, as far as the confines of Nejd and Ahsa.

اَلْهَجْرُ [el-hecr] (زَجْرٌ [zecr] vezninde) ve اَلْهِجْرَانُ [el-hicrân] (hâ’nın kesiyle) Bir adamdan dostluğu ve ülfeti kesmek ma’nâsınadır ki وَصْلٌ [vasl] mukâbilidir; yukâlu: هَجَرَهُ هَجْرًا وَهِجْرَانًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا صَرَمَهُ Ve bir nesneyi terk eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: هَجَرَ الشَّيْءَ إِذَا تَرَكَهُ Ve savm hâletinde cimâ’dan i’tizâl eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: هَجَرَ فِي الصَّوْمِ إِذَا اعْتَزَلَ فِيهِ عَنِ النِّكَاحِ ve yukâlu: هَجَرَ الشِّرْكَ هَجْرًا وَهِجْرَانًا وَهِجْرَةً حَسَنَةً ve tekûlu: لَقِيتُهُ عَنْ هَجْرٍ أَيْ بَعْدَ حَوْلٍ أَوْ بَعْدَ سِتَّةِ أَيَّامٍ فَصَاعِدًا أَوْ بَعْدَ مَغِيبٍ Ve yukâlu: ذَهَبَتِ الشَّجَرَةُ هَجْرًا أَيْ طُولاً وَعِظَمًا Ya’nî “Ağaç uzunluğuna yâhûd iriliğine ifrât üzere neşv ü nemâ bulsa.” Gûyâ ki yeri yâhûd kucaklamak derecesini terk eylemiş olur. Ve هَجْرٌ [hecr] Pek hûb ve nîgû nesneye ıtlâk olunur, kemâl-i hüsnünden gûyâ ki nev’ini terk ile mümtâz olmuştur; yukâlu: كَبْشٌ هَجْرٌ وَرَجُلٌ هَجْرٌ أَيْ حَسَنٌ كَرِيمٌ جَيِّدٌ [Ve] هَجْرٌ [hecr] burada هَاجِرٌ [hâcir] ma’nâsınadır. Ve devenin burnuna geçirdikleri yulara ıtlâk olunur, sâ’ir develerden yâhûd serkeşlikten hâcir olduğu için. Ve هَجْرٌ [hecr] هَاجِرَةٌ [hâciret] ma’nâsınadır, ke-mâ se-yuzkeru. Ve deveye هِجَارٌ [hicâr] dedikleri ip bağlamak ma’nâsınadır; yukâlu: هَجَرَ الْبَعِيرَ هَجْرًا إِذَا شَدَّهُ بِالْهِجَارِ Ve هَجْرٌ [Hecr] Bir mevzi’ adıdır.

هَجَرُ [Hecer] (fethateynle) Yemen ülkesinde bir belde adıdır; ‘Asser nâm belde ile mâ-beyni bir merhaledir. Ve هَجَرٌ [hecer] kelimesi müzekker ve munsarıftır ve ba’zen belde te’vîliyle mü’ennes ve lâ-yansarif olur. Nisbetinde هَجَرِيٌّ [Heceriyy] denir ve gayr-i kıyâs üzere هَاجِرِيٌّ [Hâciriyy] denir. Ve هَجَرُ [Hecer] Bahreyn arzının mecmû’unun ismidir; onda pek çok hurmâ hâsıl olur. Ve minhu’l-mesel: hكَمُسْتَبْضِعِ تَمْرٍ إِلَى هَجَرَh Mesel-i mezbûr envâ’-ı hüner ü fezâ’il ile mütehallî olan adama izhâr-ı fazl u hüner eylemek mevki’inde îrâd olunur. Ve kavlu 'Ömer radıyallâhu 'anhu: hعَجِبْتُ لِتَاجِرِ هَجَرَh كَأَنَّهُ أَرَادَ لِكَثْرَةِ وَبَائِهِ أَوْ لِرُكُوبِ الْبَحْرِ Mütercim der ki Nihâye’de bu 'ibâre ile mersûmdur: hعَجِبْتُ لِتَاجِرِ هَجَرَ وَرَاكِبِ الْبَحْرِh وَإِنَّمَا خَصَّهَا لِكَثْرَةِ وَبَائِهَا أَيْ أَنَّ تَاجِرَهَا وَرَاكِبَ الْبَحْرِ سَوَاءٌ فِي الْخَطَرِ Ve هَجَرُ [Hecer] Medîne kurbünde bir karye adıdır, kılâl-i Heceriyye oraya, 'alâ-kavlin Hecer-i Yemen’e mahsûstur. Ve Yemen’de Mâzin nâhiyesinden bir hisse adıdır. Ve هَجَرَانِ [Hecerân] (tesniye bünyesiyle) Şehr-i hadramevt kurbünde bir cebel-i hasîn tepesinde birbirine karşı iki karyelerdir. Birine haydûn ve birine Demmûn ve ikisine birden Hecerân derler. Ve هَجَرٌ [hecer] Ucuzluk ve bolluk yere ıtlâk olunur, mahâll-i mezbûre hısb ve rehâ ile mevsûf olduğuna mebnî; ve minhu yukâlu: مَا بَلَدُهُ إِلاَّ هَجَرٌ مِنَ الْأَهْجَارِ أَيْ خِصْبٌ

(a. i.) : 1) ayrılık, (bkz. : cüdâyî, fürkat). 2) sayıklama, saçmalama.

(a. i.) : ayrılma, terketme; ayrılık. [Arapça’da bulunmıyan “hicr” şekli daha yaygındır], (bkz. : hicr).

iz. ar. [hânın kesriyle galattır.] 1. Ayrılık, firâk. 2. tıb. Sayıklama, hezeyân.

vn. & s. 1. A breaking with or separating from; a being separated; separation. 2. A forsaking, abandoning. 3. An abstaining from; abstention.