i. Meyvesini develer yer ve kabuğu dibâgatta kullanılır bir ağaç ki ekseriya kumluk yerlerde olur.

i. Kefal balığına müşâbih bir cins balık.

i. 1. Bazı nebâtâtta bulunan sivri ve batar iğne, şevk, hâr: gül dikeni, çalı dikeni. 2. Dikenleri çok ot veya çalı. 3. Arı ve akrep gibi hayvanların iğnesi. 4. mc. mâni‘, engel, hâil.

iz. ar. Maruf nebât ki başında olan tohumları tıpta münevvim gibi kullanılır. ve bunların kabuğunu çizmekle afyon denilen kıymetli madde-i tıbbiye istihrâc olunur.

i. Ardıç ağacından toplanan bir zamk.

i. Göz bebeğine ârız olan bir illet. (albugo)

i. 1. Çardağa asılmış üzüm ağacı. 2. Ale’l-ıtlâk üzüm ağacı. || asma yaprağı, dolma yapmaya yarayan üzüm ağacı yaprağı.

ismin sarfta mübeyyen envâı. Terkîblerinin ikinci cüz’üne ba:

i. Deniz ve göl ve nehirlerde hava yerine su ile ta’ayyüş eder hayvânât-ı muhtelifenin ism-i umûmîsidir, semek, mâhî: deniz balığı, tatlı su balığı – balık cinsinden olmayıp memeli oldukları halde suyun içinde yaşayan bazı hayvânâta dahî ıtlâk olunur, kadırga balığı gibi.

i. [ar. خردل hardel’den] 1. Maruf yakıcı habbe, kıcı; hardal dânesi = pek küçük şeyden kinâyedir. 2. Dövülmüş hardal mâcunu ki yemekte ete sürülür: Fransız, İngiliz hardalı.