iz. ar. 1. Davul. 2. tş. Kulakta sesi aks ettiren zar.

اَلطَّبْلُ [et-tabl] (tâ’nın fethiyle) Ma’lûmdur ki zurnanın ulu karındaşıdır, bir yüzlü ve iki yüzlü olur; cem’i أَطْبَالٌ [atbâl] ve طُبُولٌ [tubûl] gelir. Ve طَبْلٌ [tabl] Masdar olur, davul çalmak ma’nâsına; yukâlu: طَبَلَ الرَّجُلُ طَبْلًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا ضَرَبَهُ Ve طَبْلٌ [tabl] Halk ve nâsa ıtlâk olunur, şamatalarından nâşî. Ve bir çeşit Yemânî kumâş ismidir ki onda طَبْلٌ [tabl] sûretleri menkûştur, 'alâ-kavlin Mısır’da nesc olunur. Ve harâc ma’nâsınadır ki arz-ı harâciyyeden alınan mâldır; ve minhu: هُوَ يُحِبُّ الطَّبْلِيَّةَ أَيْ دَرَاهِمَ الْخَرَاجِ

vulg. davul, s. (pl. اطبل اطبول، ) A drum; a tomtom.

اَلطَّبْلُ [et-tabl] (tâ’nın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) Ma’rûf nesnedir ki onu çalarlar. 'Âmme tahrîf edip davul derler. Ve طَبْلُ الدَّرَاهِمِ [tablu’d-derâhim] Üzerinde akçe saydıkları tahta ki tabla-i derâhim demek olur. Ve طَبْلٌ [tabl] Akçenin gayrında dahi isti’mâl olunur, gerek ekmek kısmında gerek meyve kısmında olsun. Ve طَبْلٌ [tabl] Halk ma’nâsına da gelir; yukâlu: مَا أَدْرِي أَيُّ الطَّبْلِ هُوَ أَيْ أَيُّ النَّاسِ هُوَ