(a. i. c. : aslâb) : 1) omurga kemiği, bel kemiği. 2) döl döş. (bkz. : zürriyyet). 3) döl. 4) (s. salâbet’den) sert, katı. 5) s. fiz. katı. 6) s. taş gibi.

iz. ar. cm: aslâb. 1. Omurga kemiklerinin merbût bulundukları zincir gibi kemik, eğin, amûd-ı fekârî. 2. Zürriyyet, sülâle: sulbünden üç erkek ile iki kız evlat dünyaya geldi; Sultân Osmân Hân Gâzî’nin sulb-i pâkinden dünyâya gelen evlat.

sıf. ar. s: sulbe. [صلابة salâbet’den sıfm.] 1. Katı, sert: hacer-i sulb. 2. H. Mâyi‘ ve gaz hâlinde olmayıp akmaz ve dökülmez yani zerrât-ı terkîbiyyesi az çok kuvvet ve tazyik görmedikçe birbirlerinden ayrılmaz (şey): cism-i sulb, ecsâm-ı sulbe. 3. Mc. Hissiyyâtı donuk, teessürsüz, ahvâl-i rûhiyyeden bîbehre, pek cismânî: pek sulb adam.

s. (pl. اصلاب اصلب، صلبە،) The loins.

a. (fem. صلبە, pl. صلاب) 1. Hard, firm. 2. Rigid, stiff. 3. Tough, strong. 4. Hardy, sturdy.

اَلصُّلْبُ [es-sulb] (sâd’ın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) Katı nesne. Ve arkada olan omurga kemiği. Ve şol mekâna derler ki düz ve muhkem ola.

اَلصِّلَبَةُ [es-silebet] Cem’i gelir, mislu: قُلْب [kulb] ve قِلِبَة [kilebet]. Ve صُلْبٌ [sulb] Bir yerin adıdır, sammân’da. Ve صَمَّانُ [sammân] sâd’ın fethi ve mîm’in teşdîdiyle Remlu 'Âlic yanında bir yerin adıdır. Ve hasebe dahi صُلْبٌ [sulb] derler, nitekim 'afâfa ya’nî salâh ve takvâya إِزَارٌ [izâr] derler. Ve اَلصَّلِبُ [es-salib] (sâd’ın fethi ve lâm’ın kesriyle) Kezâlik katı, şedîd ma’nâsına.