اَلصِّرُّ [es-sirr] (sâd’ın kesriyle) Serçeye şebîh levni sarı bir kuş adıdır.

اَلسِّرُّ [es-sirr] (sîn’in kesri ve râ’nın teşdîdiyle) Şol nesnedir ki kalbinde gizlenir. Ve اَلْأَسْرَارُ [el-esrâr] (hemzenin fethiyle ve sîn’in sükûnuyla) سِرٌّ [sirr]in cem’i. Ve أَسْرَارٌ [esrâr] سِرَرٌ [sirer]in dahi cem’i gelir, mantar üzerinde olan nesneler ma’nâsına, عِنَبٌ [‘ineb]le أَعْنَابٌ [a’nâb] gibi. Ve elde ve alında olan hattlar ma’nâsına da gelir. Ve fi’l-meseli: “مَا يَوْمُ حَلِيمَةَ بِسِرٍّ” Bu mesel her müte’âref ve meşhûr olan nesnede isti’mâl olunur. Ve vechi budur ki halîme bint el-hâris b. Ebî Şemir el-gassânî vaktâ ki babası hâris, Munzir b. Mâ’ussemâ’ cânibine 'asker çekti bir tagâr içinde halîme tîb hâzır kılıp o tîble 'askeri tîblendirmeğin o gün halîme’ye nisbet olunup cem’iyyet günü olup zâhir ve müte’âref olmağın onunla darb-ı mesel olundu.

اَلْأَسَارِيرُ [el-esârîr] Cem’ü’l-cem’. Ve fi’l-hadîsi: “تَبْرُقُ أَسَارِيرُ وَجْهِهِ” Ve سِرٌّ [sirr] Cimâ’a dahi ıtlâk olunur. Ve سِرٌّ [sirr] zeker ma’nâsına da gelir. Ve neseb-i hâlis ma’nâsına da gelir: فَإِنَّ سِرَّ النَّسَبِ مَحْضُهُ وَأَفْضَلُهُ Ve سِرُّ الْوَادِي [sirru’l-vâdî] Derenin iyi yerine derler.

اَلصِّرُّ [es-sirr] (sâd’ın kesriyle) Bir soğuktur ki nebâtâtı vursa sarartır.