اَلشَّرَبُ [eş-şereb] (fethateynle) Susamak ma’nâsınadır; yukâlu: شَرِبَ الرَّجُلُ شَرَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا عَطِشَ Ve bir kimsenin devesi za’îf ve zebûn olmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَرِبَ الرَّجُلُ إِذَا ضَعُفَ بَعِيرُهُ Ve bir kimsenin devesi susuz olmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَرِبَ الرَّجُلُ إِذَا عَطِشَتْ إِبِلُهُ Ve bir kimsenin devesi suya kanmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَرِبَ الرَّجُلُ إِذَا رَوِيَتْ إِبِلُهُ Bu cihetle azdâddan olur.

اَلسُّرُوبُ [es-surûb] (zammeteynle) Erkek davar mer’âya teveccüh etmek; yukâlu: سَرَبَ الْفَحْلُ يَسْرُبُ سَرْبًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّيْلِ وَسَارِبٌ بِالنَّهَارِ﴾ (الرعد 10) أَيْ ظَاهِرٌ Ve اَلسَّرَبُ [es-sereb] (sîn’in ve râ’nın fethiyle) Deve ve sâ’ir ra’y olunan davarlardır. Ve bundan me’hûzdur 'Arabların kavli: “إِذْهَبْ فَلَا أَنْدَهُ سَرَبَكَ” أَيْ لَا أَرُدُّ إِبِلَكَ وَسَائِرَ مَوَاشِيكَ تَذْهَبُ حَيْثُ شَاءَتْ أَيْ لَا حَاجَةَ لِي فِيكَ Ve zamân-ı câhiliyyette 'avretlerine talâk verdikleri hînde “إِذْهَبِي فَلَا اَنْدَهُ سَرَبَكِ” derlerdi. Ve سَرَبٌ [sereb] Tarîka dahi derler; yukâlu: خَلِّ لَهُ سَرَبَهُ Ve yer altında olan eve سَرَبٌ [sereb] derler; yukâlu: إِنْسَرَبَ الْوَحْشِيُّ فِي سَرَبِهِ Ve سَرَبٌ [sereb]inde olan tilkiye سَرَبٌ [sereb] derler. Ve kırbadan akan suya dahi سَرَبٌ [sereb] derler; yukâlu: سَرِبَتِ الْمَزَادَةُ يَسْرَبُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا سَالَتْ