اَلسَّرَبُ [es-sereb] (fethateynle) Vahşî cânver inine denir. Ve zîr-i zemînde kazılmış lağım ve izbe makûlesi yere denir. Ve hâne ve bâgçe içlerine su akacak künge denir. Ve şol cedîd kırba üzere dökülen suya denir ki kayışı ve sırımı ıslanıp dikiş yerleri müntefih olmakla derslerinden su neşf eylememek için dökerler. Ve akan suya denir. Esâs’ın beyânına göre kırbanın derzlerinden akan suya mahsûstur; yukâlu: سَالَ سَرَبُ الْقِرْبَةِ وَهُوَ الْمَاءُ الَّذِي يَقْطُرُ مِنْ خُرَزِهَا Ve Mahmûd b. ‘Abdullâh b. Ahmed el-Isbahânî ez-Zâhid el-Vâ’iz ve merkûmun kız karındaşı dav’ bint 'Abdullâh ve Mubeşşir b. Sa’d b. Mahmûd es-Serebiyyûn muhaddislerdir. Ve سَرَبٌ [sereb] Masdar olur, kırba ve matara makûlesinin derzlerinden su sızıp akmak ma’nâsına; yukâlu: سَرِبَتِ الْمَزَادَةُ سَرَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا سَالَتْ

اَلسُّرُوبُ [es-surûb] (zammeteynle) Erkek davar mer’âya teveccüh etmek; yukâlu: سَرَبَ الْفَحْلُ يَسْرُبُ سَرْبًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّيْلِ وَسَارِبٌ بِالنَّهَارِ﴾ (الرعد 10) أَيْ ظَاهِرٌ Ve اَلسَّرَبُ [es-sereb] (sîn’in ve râ’nın fethiyle) Deve ve sâ’ir ra’y olunan davarlardır. Ve bundan me’hûzdur 'Arabların kavli: “إِذْهَبْ فَلَا أَنْدَهُ سَرَبَكَ” أَيْ لَا أَرُدُّ إِبِلَكَ وَسَائِرَ مَوَاشِيكَ تَذْهَبُ حَيْثُ شَاءَتْ أَيْ لَا حَاجَةَ لِي فِيكَ Ve zamân-ı câhiliyyette 'avretlerine talâk verdikleri hînde “إِذْهَبِي فَلَا اَنْدَهُ سَرَبَكِ” derlerdi. Ve سَرَبٌ [sereb] Tarîka dahi derler; yukâlu: خَلِّ لَهُ سَرَبَهُ Ve yer altında olan eve سَرَبٌ [sereb] derler; yukâlu: إِنْسَرَبَ الْوَحْشِيُّ فِي سَرَبِهِ Ve سَرَبٌ [sereb]inde olan tilkiye سَرَبٌ [sereb] derler. Ve kırbadan akan suya dahi سَرَبٌ [sereb] derler; yukâlu: سَرِبَتِ الْمَزَادَةُ يَسْرَبُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا سَالَتْ