(a. i. c. : esbâb) : 1) sebep. Bilâ-sebeb : sebepsiz, hiç yoktan. Li-sebebin : bir sebepden, bir maksattan - dolayı. 2) bahane. 3) alâka, ilgi. 4) vâsıta. 5) âlet. 6) ed. harekeli bir harf ile sakin bir harfden veya iki harekeli harf-den meydana gelen parça.

iz. ar. cm: esbâb. [asıl mana-yı lûgavîsi “ip”tir.] 1. Bir şeyin husûl ve vukûunu icap eden şey, bâis, mûcib: mektebe gelmemenizin sebebi nedir? Ne sebepten darıldı? Bu iş onun mahvına sebep oldu; bu hareketin esbâbı vardır. 2. Vesîle, bahâne, münâsebet: kavga çıkarmak için sebep arıyor: bir mektep küşâd olunup bu sebeple dahi ed‘ıyye-i hazret-i pâdişâhî yâd ü tezkâr kılındı. 3. Vâsıta, âlet: o adamın sebeb-i feyzi mücerret hüsn-i hattıdır. 4. Bir şeyin husûlü için iktizâ eden mevâdd, levâzım, malzeme. [bu mana ile başlıca cemʻi müstaʻmeldir:] esbâb-ı sefer, esbâb-ı istirâhat, esbâb-ı tahsîl. 5. d. Arûzda mukattaât-ı şiirin iki harften ibâret cüz’ü: sebeb-i hafif = bir harf-i müteharrikle bir sâkinden ibâret cüz: sebeb-i sakîl = iki harf-i müteharrikten mürekkep cüz.

اَلشَّبَبُ [eş-şebeb] (fethateynle) ve اَلْمِشَبُّ [el-mişebb] (mîm’in kesriyle) Genç sığıra ve genç koyuna ve keçiye denir; 'alâ-kavlin müsinn olanına denir.

s. (pl. اسباب) 1. A cord, a rope; especially, a tent-rope; also, a rope used in climbing. 2. A means, an instrumentality, an agency; a link in reasoning. 3. A cause; an occasion; an origin, source.

اَلسَّبَبُ [es-sebeb] (fethateynle) İp, habl ma’nâsına. Ve her şey’ ki onunla bir nesneye ulaşılır, ona سَبَبٌ [sebeb] derler. Ve karâbet 'alâkasına dahi derler.