اَلنَّصُّ [en-nass] (nûn’un fethi ve sâd’ın teşdîdiyle) Sürmek; yukâlu: نَصَصْتُ نَاقَتِي Ve Asma’î eyitti: نَصٌّ [nass] seyr-i şedîde derler, bir mertebe ki kâdir olduğundan nesne ketm etmeye. Ve mezbûr eyitti: bu sebebden نَصٌّ [nass] ref’ ma’nâsına gelir; yukâlu: نَصَصْتُ الشَّيْءَ إِذَا رَفَعْتَهُ Ve نَصٌّ [nass] Bir kimseden bir kimseyi mübâlaga ile sorup teftîş etmek bir mertebede ki onun kalbinde bildiği nesneden bâkî kalmaya. Ve نَصٌّ [nass] Her nesnenin müntehâsına dahi derler. Ve fî hadîsi 'Alî radıyallâhu 'anhu: “إِذَا بَلَغَ النِّسَاءُ نَصَّ الْحِقَاقِ” Ya’nî müntehâ-yı bülûg-ı 'akla erişse. Ve حِقَاقٌ [hikâk] حِقَّةٌ [hikkat]ın cem’idir hâ-i mühmelenin kesriyle yüke yarayan deve ma’nâsına.