(a. i. c. : nusus) : 1) sarihlik kat’îlik bulunan Kuran âyetinin delil olarak gösterilen.

3. fels. *inak, dogma.

iz. ar. cm: nusûs. 1. Sarâhat, hükm-i sarîh: nass-ı kânûnî ile hükmedilmiş. 2. Kur’ân-ı Kerîm’de veya hadîs-i sahîhte bir iş hakkında olan sarâhat ve bu sarâhati hâvî kelâm: hakkında nass-ı kerîm vardır; nass-ı kâtı’; nass ile sâbit.

اَلنَّصُّ [en-nass] (nûn’un fethi ve sâd’ın teşdîdiyle) Sürmek; yukâlu: نَصَصْتُ نَاقَتِي Ve Asma’î eyitti: نَصٌّ [nass] seyr-i şedîde derler, bir mertebe ki kâdir olduğundan nesne ketm etmeye. Ve mezbûr eyitti: bu sebebden نَصٌّ [nass] ref’ ma’nâsına gelir; yukâlu: نَصَصْتُ الشَّيْءَ إِذَا رَفَعْتَهُ Ve نَصٌّ [nass] Bir kimseden bir kimseyi mübâlaga ile sorup teftîş etmek bir mertebede ki onun kalbinde bildiği nesneden bâkî kalmaya. Ve نَصٌّ [nass] Her nesnenin müntehâsına dahi derler. Ve fî hadîsi 'Alî radıyallâhu 'anhu: “إِذَا بَلَغَ النِّسَاءُ نَصَّ الْحِقَاقِ” Ya’nî müntehâ-yı bülûg-ı 'akla erişse. Ve حِقَاقٌ [hikâk] حِقَّةٌ [hikkat]ın cem’idir hâ-i mühmelenin kesriyle yüke yarayan deve ma’nâsına.