sıf. i. ar. s: karîne. c: kurenâ. [karn’dan sıfm.] 1. Yakın, karîb 2. Bir adamla karâbet ve münâsebeti olan, hısım, komşu, arkadaş, hem-dem, hem-cins: bir adamın hâli, karîninden sorulur. 3. Bir şeye nâil ve mazhar olan, bir hâl ile muttasıf bulunan: قرين قبول karîn-i kabul = makbul. قرين تقدير karîn-i takdîr = mazhar-ı takdîr. سعادت قرين saâdet-karîn = nâil-i saâdet. 4. Hükümdârân hazerâtının hizmet-i hâssalarında bulunan mukarreb, mâbeynci: karîn-i sânî. [bu mana ile başlıca cem’i müsta’mel olup müfred gibi de kullanılır:] kurenâ-i hazret-i şehriyârîden. Serkurenâ = Başmâbeynci.

اَلْقَرِينُ [el-karîn] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bu dahi bir adamın yaşdaşına denir; yukâlu: هُوَ قَرِينُهُ أَيْ لِدَتُهُ Ve çift öküzü gibi birbirine yanaştırılıp koşulmuş devenin her birine denir. Ve bir adamın ve bir nesnenin mukârinine denir; cem’i قُرَنَاءُ [kurenâ’] gelir, كُرَمَاءُ [kuremâ’] gibi; yukâlu: هُوَ قَرِينُهُ أَيْ مُقَارِنُهُ Ve bir adamın hemîşe yâr ve musâhibine ve hem-demine denir; yukâlu: هُوَ قَرِينُهُ أَيْ مُصَاحِبُهُ Ve her benî âdeme makrûn olan şeytânına denir ki aslâ ondan müfârakat eylemez. Ve Zeydu’l-hayl et-tâ’î kılıcının ismidir. Ve karîn b. Suheyl b. karîn kendisi ve pederi muhaddislerdir. Ve 'Alî b. karîn za’îfü’r-rivâyedir. Ve قَرِينٌ [karîn] İnsânın nefs-i nâtıkasına ıtlâk olunur, ke-mâ se-yuzkeru.

a. & s. (fem. قرینە) 1. a. Near, nigh. 2. Associated. 3. s. (pl. قرنا) A fellow (in a pair or set); a companion or associate. 4. A man’s equal in age. 5. A disposition, nature, spirit. 6. A demon that never leaves one.

اَلْقَرِينُ [el-karîn] (kâf’ın fethi ve râ’nın kesri ve meddiyle) Musâhib.