iz. ar. cm: heyâkil. 1. Cesîm binâ ve ale’l-husûs mabet, büthâne. 2. tr. Taştan veya tunç vesâireden insan veya hayvan sûreti, sanem. fr. statue. [lisânımızda Arabî olmayan bu ikinci mana ile müsta’meldir.]

اَلْهَيْكَلُ [el-heykel] (صَيْقَلٌ [saykal] vezninde) Mutlakan iri ve dızman nesneye denir. Ve gerimli uzun ata denir. Ve kemâlini bulup mikdârınca yoğunlanmış ve uzamış nebâta denir. Ve Nasârâ tâ’ifesine mahsûs şol beyte ve hücreye denir ki onda Meryem ‘aleyhi’s-selâm sûretini vaz’ ederler. Ve Nasârâ’nın manastırlarına da هَيْكَلٌ [heykel] denir; yukâlu: كَأَنَّهُ الرَّاهِبُ فِي هَيْكَلِهِ أَيْ فِي دَيْرِهِ Ve yüksek binâya denir; yukâlu: بِنَاءٌ هَيْكَلٌ أَيْ مُرْتَفِعٌ Ve Heykel b. Câbir ashâbdandır.

s. (pl. هیاكل) 1. A gigantic form. 2. A temple, any huge building. 3. A statue.

اَلْهَيْكَلُ [el-heykel] (hâ’nın vekâf’ın fethi ve yâ’nın sükûnuyla) Şol attır ki uzun olup fermûde ola. Ve هَيْكَلٌ [heykel] Yüksek binâya dahi derler. Ve Nasârâ için olan puthâneye dahi derler, beytü’l-asnâm ma’nâsına.