اَلْهَارِبُ [el-hârib] (ism-i fâ’ildir) Firâr edici demektir. Bu münâsebetle sudan gelen davara ıtlâk olunur, 'âdetâ obaya yâhûd mer’âya doğru sür’at eylediklerine mebnî; niteki suya varana قَارِبٌ [kârib] ıtlâk olunur; ve minhu yekûlûne: “مَا لَهُ هَارِبٌ وَلاَ قَارِبٌ” أَيْ صَادِرٌ عَنِ الْمَاءِ وَلاَ وَارِدٌ Ya’nî “Filânın suya varıp gelen hayvânı yoktur ki!” Bir nesneye mâlik değildir demektir. Ve kâle ba’zuhum ma’nâhu: لَيْسَ أَحَدٌ يَهْرُبُ مِنْهُ وَلاَ أَحَدٌ يَقْرُبُ إِلَيْهِ Ya’nî “Kendiden havf edip tebâ’ud eden ve nef’ini me’mûlle tarafına mütekarrib olan kimsesi yoktur ki!” Elinden hayr u şerr gelmez, kat’â adamlıktan 'alâkası yoktur demektir. Ve bu nefy makâmına mahsûs olan ta’bîrâttandır.