اَلْهَارِبُ [el-hârib] (ism-i fâ’ildir) Firâr edici demektir. Bu münâsebetle sudan gelen davara ıtlâk olunur, 'âdetâ obaya yâhûd mer’âya doğru sür’at eylediklerine mebnî; niteki suya varana قَارِبٌ [kârib] ıtlâk olunur; ve minhu yekûlûne: “مَا لَهُ هَارِبٌ وَلاَ قَارِبٌ” أَيْ صَادِرٌ عَنِ الْمَاءِ وَلاَ وَارِدٌ Ya’nî “Filânın suya varıp gelen hayvânı yoktur ki!” Bir nesneye mâlik değildir demektir. Ve kâle ba’zuhum ma’nâhu: لَيْسَ أَحَدٌ يَهْرُبُ مِنْهُ وَلاَ أَحَدٌ يَقْرُبُ إِلَيْهِ Ya’nî “Kendiden havf edip tebâ’ud eden ve nef’ini me’mûlle tarafına mütekarrib olan kimsesi yoktur ki!” Elinden hayr u şerr gelmez, kat’â adamlıktan 'alâkası yoktur demektir. Ve bu nefy makâmına mahsûs olan ta’bîrâttandır.

a. Ruined, waste.

اَلْحَرِبُ [el-harib] (hâ’nın fethi ve râ’nın kesriyle) ve اَلْمِحْرَابُ [el-mihrâb] (mîm’in kesri ve hâ’nın sükûnuyla) Gazaba gelici kimse; yukâlu: رَجُلٌ حَرِبٌ Ve مِحْرَابٌ [mihrâb] bundan me’hûzdur: مَا أَحْسَنَ الْمِحْرَابَ فِي مِحْرَابِهِ dedikleri kavlleri, ya’nî “Ne ‘aceb vâki’ oldu bunun gazabı onun gazabı mukâbilesinde.” Ve مِحْرَابٌ [mihrâb] Fevkânî olan eve de derler, غُرْفَةٌ [gurfet] ma’nâsına.

اَلْخَرِبُ [el-harib] ve اَلْخَرِبَةُ [el-haribet] (bi-fethi’r-râ’i ve kesri’l-hâ’i fîhimâ) Harâb olan nesne; yukâlu: مَوْضِعٌ خَرِبٌ وَدَارٌ خَرِبَةٌ