اَلْفَرْشُ [el-ferş] (fâ’nın fethi ve râ’nın sükûnuyla) Metâ’-ı beytten döşenen nesne. Ve فَرْشٌ [ferş] Ekine dahi derler, kaçan yaprağı yere düşse. Ve فَرْشٌ [ferş] Fezâ-yı vâsi’a da derler. Ve develerin hurdesine dahi derler, sıgârü’l-ibil ma’nâsına. Ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿حَمُولَةً وَفَرْشًا﴾ (الأنعام 142) Ferrâ eyitti: Bunun cem’i işitilmemiştir, muhtemeldir ki aslında masdar olup bununla tesmiye olunmuş ola. Ve ‘Arabların فَرَشَهَا اللهُ فَرْشًا dedikleri kavlinden me’hûz olan بَثَّهَا بَثًّا ma’nâsına. Ve فَرْشٌ [ferş] Deve ayağı fi’l-cümle vâsi’ olmaktır. Ve eger ifrâtla vâsi’ olup ökçeleri birbirine dokuşsa buna عَقَلٌ ['akal] derler, bu mertebe mezmûmdur. Ve ba’zılar eyitti: فَرْشٌ [ferş] ayak ne katı dik olup ne katı yatık olmaktır.