(a. i.) : 1) döşeme, yayma. 2) halı, taş ve şâire döşetme. 3) (c. : furûş, fürüş) : yayılan şey, yaygı, şilte, halı, seccade, hasır. 4) yeryüzü, kır, sahra. Min-el-ferşi il-el arş : fakir iken, talihi yardım edip zengin oluverme.

iz. ar. 1. Döşeme, yayma, serme: yatak, kilim, seccâde, mak‘ad ferş ettiler. 2. Toprağı ve ale’l-ıtlak basılacak ve gezilecek yeri örtmek üzere bir şey döşetme: kapının önüne mermer, çakıl, malta ferş edeceğim. [“tefrîş” daha müsta‘meldir.] 3. Yayılan şey, döşeme, kilim, halı, yaygı. 4. Yeryüzü, rû-yı zemîn, vechi’l-arz: arş u ferş. n.

vn. & s. 1. A spreading out on the ground. 2. Anything spread out; as, mats, carpets, etc., used as furniture. 3. The face of the earth. 4. An extended plain. 5. Herbage.

اَلْفَرْشُ [el-ferş] (fâ’nın fethi ve râ’nın sükûnuyla) Metâ’-ı beytten döşenen nesne. Ve فَرْشٌ [ferş] Ekine dahi derler, kaçan yaprağı yere düşse. Ve فَرْشٌ [ferş] Fezâ-yı vâsi’a da derler. Ve develerin hurdesine dahi derler, sıgârü’l-ibil ma’nâsına. Ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿حَمُولَةً وَفَرْشًا﴾ (الأنعام 142) Ferrâ eyitti: Bunun cem’i işitilmemiştir, muhtemeldir ki aslında masdar olup bununla tesmiye olunmuş ola. Ve ‘Arabların فَرَشَهَا اللهُ فَرْشًا dedikleri kavlinden me’hûz olan بَثَّهَا بَثًّا ma’nâsına. Ve فَرْشٌ [ferş] Deve ayağı fi’l-cümle vâsi’ olmaktır. Ve eger ifrâtla vâsi’ olup ökçeleri birbirine dokuşsa buna عَقَلٌ ['akal] derler, bu mertebe mezmûmdur. Ve ba’zılar eyitti: فَرْشٌ [ferş] ayak ne katı dik olup ne katı yatık olmaktır.