اَلْأَسَدُ [el-esed] (hemzenin ve sîn’in fethiyle) Ma’rûftur ki arslana denir. Cem’i آسَادٌ [âsâd] gelir hemzenin meddiyle ve أُسُودٌ [usûd] gelir hemzenin zammıyla ve أُسْدٌ [usd] gelir hemzenin zammı ve sîn’in sükûnuyla; zammeteynden muhaffeftir ve آسُدٌ [âsud] gelir hemzenin meddiyle ki أَفْلُسٌ [eflus] veznindedir ve أُسْدَانٌ [usdân] gelir hemzenin zammı ve sîn’in sükûnuyla ve مَأْسَدَةٌ [me’sedet] gelir, مَشْيَخَةٌ [meşyehat] gibi. Mü’ennesinde أَسَدَةٌ [esedet] denir hâ ile. Ve أَسَدٌ [esed] Masdar olur, arslanı gördükte dehşetlenmek ma’nâsına; yukâlu: أَسِدَ الرَّجُلُ أَسَدًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا دَهِشَ مِنْ رُؤْيَةِ الْأَسَدِ Ve arslan gibi cerî’ ve dilîr olmak ma’nâsına olmakla azdâddan olur; yukâlu: أَسِدَ الرَّجُلُ إِذَا صَارَ كَالْأَسَدِ يَعْنِي فِي الْجُرْأَةِ وَالشَّجَاعَةِ Ve hışm ve gazab eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: أَسِدَ الرَّجُلُ إِذَا غَضِبَ Ve sefâhet üzere olmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: أَسِدَ الرَّجُلُ إِذَا سَفِهَ Ve أَسَدٌ [Esed] ile niçe kimseler müsemmâdır. Esed b. huzeyme, Mudar’dan bir kabîle pederidir. Ve Esed b. Rebî’a b. Nizâr bir kabîle-i uhrâ pederidir.