بَيْنَمَا [beynemâ] (bâ’nın ve nûn’un fethi ve mâ-beynde yâ’nın sükûnuyla) Kezâlik بَيْنَا [beynâ] ma’nâsınadır, mîm zâ’idedir; tekûlu: بَيْنَا نَحْنُ نَرْقُبُهُ أَتَانَا أَيْ بَيْنَ أَوْقَاتِ رِقْبَتِنَا إِيَّاهُ Pes أَوْقَاتٌ [evkât] hazf olunup أَوْقَاتٌ [evkât]ın muzâfun ileyhi olan cümle بَيْنَ kelimesin vely etmiştir; ﴿وَاسْأَلِ الْقَرْيَةَ﴾ (يوسف، 82) âyet-i kerîmesinde muzâf hazf olunduğu gibi. Ve zurûf-ı zamânın cümleye izâfeti hod şâyi’dir; ke-kavlike: أَتَيْتُكَ زَمَنَ الْحَجَّاجُ أَمِيرٌ Ve Asma’î بَيْنَا kelimesinin mâ-ba’din mecrûr ederdi, kaçan بَيْنَ ma’nâsına olup mevzi’ine بَيْنَ vaz’ olunmak sahîh olsa. Ve Asma’î’den gayrısı بَيْنَا ve بَيْنَمَا kelimelerinden sonra gelen kelimeleri merfû’ kıldılar, mubtedâ ve haber olmak üzere.