اَلْمَرْجَانُ [el-mercân] (mîm’in fethiyle) Hurde incilere denir, صِغَارُ اللُّؤْلُؤِ [sigâru’l-lu’lu’] ma’nâsına; müfredi مَرْجَانَةٌ [mercânet]tir; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ﴾ Kâle’l-Beydâvî: أَيْ كِبَارُ الدُّرِّ وَصِغَارُهُ وَقِيلَ الْمَرْجَانُ الْخَرَزُ اْلأَحْمَرُMisbâh’ta kavl-i evvel Ezherî’den ve sânî turtûşî’den menkûldür ki hâlâ miyânemizde mercân ta’bîr olunan kırmızı nesnedir; deryâdan çıkar, hacer ve şecer miyânında berzahtır. Ve mü’ellifin bâb-ı zâl’de بُسَّذٌ [bussez] mercândır dediği, mezbûr harez-i ahmer olacaktır ki ‘örfe mebnîdir. Ve Misbâh’ta vezni fa’lân olmak üzere mersûmdur. Mütercim der ki مَرْجَانٌ [mercân] zikr olunan kırmızı boncuğa ıtlâk olunmak muktezâ-yı mâddeye nazaran ercahtır, zîrâ o hacer ve şecerden muhtelit bir nesnedir. Ve مَرْجَانٌ [mercân] Bir nev’ nebât-ı rebî’î ismidir ki بُقُولٌ [bukûl] envâ’ındandır; bunun da müfredi مَرْجَانَةٌ [mercânet]tir. Ve مَرْجَانَةٌ [Mercânet] Esâmî-i nisvândandır: Sa’îd b. Mercâne tâbi’îndendir, pederi ismi 'Abdullâh’tır.