comp. (fem. لهە, pl. لهم) 1. For him or it. 2. In favor of him or it. 3. To, belonging to him or it. 4. On account of him, it. 5. On the side of him or it.

الله [Allâh] (fethateynle ve lâm’ın teşdîdiyle ve meddiyle ki) İsm-i zât-ı müstecmi’-i cemî’-i sıfâttır. Aslı zikr olunan lafzdan me’hûzdur ki bu aslında إِلَاهٌ idi فِعَالٌ [fi’âl] vezni üzere kesr-i fâ’yla, مَفْعُولٌ [mef’ûl] ma’nâsına, pes إِلَاهٌ [ilâh] مَأْلُوهٌ [me’lûh] ma’nâsına olur ki مَعْبُودٌ [ma’bûd] demek olur, إِمَامٌ [imâm] gibi مُؤْتَمٌّ بِهِ [mu’temmun bih] ma’nâsınadır. Vaktâ ki إِلَاهٌ [ilâh]ın üzerine elif lâm dâhil oldu, hemze hazf olundu, kesret-i isti’mâlden ötürü. Ve eger elif lâm hemzeden ‘ıvaz olaydı, mu’avvaz ‘anhu ile cem’ olmazdı, hâlâ ki اَلْإِلَهُ derler. Ve hemze hâlet-i nidâda hemze-i kat’ kılındı, elif lâm lâzım kılındığından ötürü, tefhîmen li-hâze’l-ismi. Ve Cevherî eydür: Ben Ebâ ‘Alî-i Nahvî’yi işittim ki elif lâm hemzeden ‘ıvazdır der idi. Ve ‘ıvaz olduğuna hemzenin hâlet-i kasemde ve hâlet-i nidâda hemze-i kat’ olduğu delâlet eder, nitekim أَفَأَللهِ لَيَفْعَلَنَّ ve يَا أَللهُ اغْفِرْ لِي derler ve eger ‘ıvaz olmasa elif lâm hâlet-i nidâda sâbit olmazdı, hâze’l-ismin gayrında sâbit olmadığı gibi. Ve hemzenin hemze-i kat’ olması kelimeye lâzım olduğuna binâ’en değildir. Ve eger ona binâ’en olsa اَلَّذِي ve اَلَّتِي kelimelerinde dahi hemze hemze-i kat’ olmak lâzım olurdu. Ve bunun hemze-i kat’ olması hemze-i meftûha olduğundan ötürü değildir, zîra ondan ötürü olsa أَيْمُ اللهِ de ve أَيْمُنُ اللهِ de dahi hemze-i kat’ olurdu ve kesret-i isti’mâlden ötürü dahi değildir, eger kesret-i isti’mâlden ötürü olsa sâ’ir kesîrü’l-isti’mâl olan kelimelerde dahi olurdu. Pes ma’lûm oldu ki mezbûrun hemzesi hemze-i kat’ olması mezbûra mahsûs bir hâletten ötürüdür ki o ibtidâ-yı kelime olan harf-i mahzûftan 'ıvaz olmasıdır der idi. Ve Sîbevehyi الله kelimesinin aslı لَاهٌ olmasın câ’iz görmüştü, nitekim fasl-ı lâm’da gelir inşâallâhu ta’âlâ.

sıf. ar. s. Mevhûbünlehâ. Kendisine mal hibe olunan.

prop. n. 1. Poland. 2. The Polish nation.

iz. ar. Kendisine bir şey vasiyyet olunan adam.

terkîb-i ar. [ل lâm = harf-i cerr.— ه he= zamîr-i muttasıl müfret müzekker] 1. Onun için, ona: مغفور له mağfûrun-leh = afv ü gufrân olunmuş. 2. Birinin menfaatine ve iyiliği için olunan hareket, (aleyh) zıddı: kimsenin leh ve aleyhinde söz söylemez. Onun lehinde şehâdet edecek çok adamlar vardır, amma aleyhinde kimse şehâdet etmiyor. O, benim lehimde idi. [avâm zebân-zedinde lehû telaffuz olunup, lehûsunda denir.]

(zf.) : onun için, ondan yana [müen. "lehâ", tesniyesi : “lehümâ” dır]

(a. e.) : 1) onun için, ona Mağfûrun-leh : kendisine mağfiret olunmuş. 2) i. birinin çıkarına davranış; yana. lehinde : onun çıkarına uygun olarak.

hc. ba: ايله ile.

اَللَّهُّ [el-lehh] (lâm’ın fethi ve hâ’nın teşdîdiyle) Saçı perdâht ile endâm verip hoş-nümâ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: لَهَّ الشَّعْرُ لَهًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا رَقَّقَهُ وَحَسَّنَهُ