اَللَّقَطُ [el-lekat] (fethateynle) ve اَللُّقْطَةُ [el-luktat] (حُزْمَةٌ [huzmet] vezninde) ve اَللُّقَطَةُ [el-lukatat] (هُمَزَةٌ [humezet] vezninde) Yerden kaldırılan buluntuya denir; لُقَاطٌ [lukat] gibi. Kütüb-i fıkhiyyede ahkâmı vardır; tekûlu: وَجَدْتُ لَقَطًا وَلُقْطَةً وَلُقَطَةً وَلُقَاطَةً وَهُوَ مَا الْتُقِطَ Ve لَقَطٌ [lekat] (fethateynle) Şol dânelere denir ki ba’de’l-hasâd yerlerinde kalmakla halk onları devşirip alırlar ki başak ta’bîr olunur. Ve ma’dende bulunan altın kıt’alarına denir; tekûlu: وَجَدْتُ فِي الْمَعْدِنِ لَقَطًا أَيْ قِطَعَ ذَهَبٍ Ve bir gûne hoş sebze ismidir ki devâbb onu câ-be-câ araştırırlar; müfredleri لَقَطَةٌ [lekatat]tır.

vn. & s. 1. A picking up a thing found by chance. 2. A mending, patching a garment.

Yerden almak.

اَللَّقَاطُ [el-lekât] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Ekin biçildikten sonra orak dokunmamakla yerinde kalan başağa denir ki başakçılar derip alırlar.

Hasattan geride kalan ekinden toplama.

Yerden almak, (taneyi) gagası ile almak, seçip almak, toplamak.

(a. i. lâklâka’nın c.) : mânâsız, faydasız, boş lâkırdılar.

(a. i.) : (bkz. : lükate).

(a. i.) : yerden toplama.

اَللَّقْطُ [el-lakt] (lâm’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Yerden bir nesneyi kaldırıp almak ma’nâsınadır; yukâlu: لَقَطَ الشَّيْءَ لَقْطًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَخَذَهُ مِنَ الْأَرْضِ Ve yırtık sevbe yama vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: لَقَطَ الثَّوْبَ إِذَا رَقَعَهُ وَرَفَاهُ