i. 1. Zarf, gılâf, mahfaza: saat kabı, bıçak kabı, sümüklü böcek kabı, mektup kabı. 2. Örtü, yüz, pûşîde, lifâfe: kürk kabı. 3. Kapak, cilt: kitap kabı. 4. Su ve yemek vesâire vaz’ına mahsus evânî, ev’iye, çanak vesâire: mutfak kapları; yağ için kap getirdiniz mi? 5. Sahan, tabak, bir yemek vaz’ olunan kaplar, inâ’: üç kap yemek. 6. Çuval, torba, fıçı ve her nevi vâsıta-i hıfz ve nakil: saman için, sirke için kabımız yoktur.

اَلْقَبُّ [el-kabb] (kâf’ın fethi ve bâ’nın teşdîdiyle) ve اَلْقَبِيبُ [el-kabîb] (حَبِيبٌ [habîb] vezninde) Azı dişlerini birbirine sürüp gıcırdatmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّ اْلأَسَدُ وَالْفَحْلُ قَبًّا وَقَبِيبًا مِنَ الْبَابِ الْمَزْبُورِ إِذَا سُمِعَ قَعْقَعَةُ أَنْيَابِهِ Ve azı dişleri birbirine sürülmekle gıcırdamak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّتْ نَابُهُ إِذَا صَوَّتَتْ وَقَعْقَعَتْ Ve قَبٌّ [kabb] Nebât solup kurumak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّ النَّبْتُ قَبًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَاْلأَوَّلِ إِذَا يَبِسَ Ve قَبٌّ [kabb] ve قَبَبٌ [kabeb] (fethateynle) Bel ve karın ince ve arık olmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّ خَصْرُهُ وَبَطْنُهُ قَبًّا وَقَبِبَ قَبَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا دَقَّ وَضَمُرَ Ve قَبَبٌ [kabeb] bundan ism olur, ince ve arık bellilik hâletine denir. Ve قَبٌّ [kabb] Kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّهُ قَبًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا قَطَعَهُ Ve قَبٌّ [kabb] Aygır ve haşarı olan insâna ve deveye denir, فَحْلٌ [fahl] ma’nâsına. Ve câmenin yakasına dikilen parçaya denir ki eğindirik ta’bîr olunur. Ve makaranın ve çarhın oku geçirilen deliğe denir ki ok iki taraflı o deliklerde cereyân ve deverân eder; 'alâ-kavlin makara tekerleğinin ortasında olan kertiğe denir ki ipin mecrâsıdır ve 'alâ-re’yin tekerlek dişlerinin üstünde olan ağaca denir. Ve قَبٌّ [kabb] Bir kavmin re’îs ve ser-kârına ıtlâk olunur ki medâr-ı umûrları olur. Ve pâdişâha ve halîfeye ıtlâk olunur. Ve bedende iki omaca kemiklerinin 'alâ-kavlin kıynağın mâ-beynine ıtlâk olunur. Ve قَبُّ اللُّجُمِ [kabbu’l-lucum] Büyük ve sarp olan لِجَامٌ [licâm]a denir ki her ne kadar başı sert at olsa zabt eder ola.

اَلْقِبُّ [el-kibb] (kâf’ın kesriyle) Bedende şol yumruca kemiğe denir ki arka cânibinden iki kıynağın ara yerinde olur, adam oturdukta onun üzerine oturur ve bu kuyruk sokumu kemiği olacaktır, niteki Esâs’ta أَلْزِقْ قِبَّكَ بِاْلأَرْضِ أَيْ عَجْبَكَ 'ibâretiyle mersûmdur. Ve قِبٌّ [kibb] Bir kavmin şeyh-i kebîrine ıtlâk olunur ki medâr-ı umûrları ola; yukâlu: هُوَ قِبُّ الْقَوْمِ أَيْ شَيْخُهُمْ

اَلْكُبُّ [el-kubb] (kâf’ın zammı ve bâ’nın teşdîdiyle) Deve fâkihesinden حَمْضٌ [hamd] nev’inden bir şecer adıdır, be-gâyet çabuk yanıp tutuşur. Müfredi كُبَّةٌ [kubbet]tir.

اَلْقَبُّ [el-kabb] (kâf’ın fethiyle) Şol ağaçtır ki bekrenin ortasındadır, üzerine ağaçtan dişler konmuştur. Ve قَبٌّ [kabb] Baş ma’nâsına da gelir; yukâlu: عَلَيْكَ بِالْقَبِّ الْأَكْبَرِ أَيْ بِالرَّأْسِ الْأَكْبَرِ Ve قَبٌّ [kabb] Gömlek yakasına dikilen pârelere dahi derler. Ve ba’zılar eyitti: قَبٌّ [kabb] kat’ ma’nâsına da gelir; yukâlu: قَبَّهُ إِذَا قَطَعَهُ

اَلْقِبُّ [el-kibb] (kâf’ın kesriyle) Şol yüce kemiktir ki arka cânibinden iki sekirdenin ara yerinde olur ki âdem oturdukta onun üzerine oturur; tekûlu: أَلْزِقْ قِبَّكَ بِالْأَرْضِ Ve bir kavmden pîr olup eski olan kimseye dahi قِبٌّ [kibb] derler; yukâlu: هُوَ قِبُّ الْقَوْمِ أَيْ شَيْخُهُمْ