i. 1. Zarf, gılâf, mahfaza: saat kabı, bıçak kabı, sümüklü böcek kabı, mektup kabı. 2. Örtü, yüz, pûşîde, lifâfe: kürk kabı. 3. Kapak, cilt: kitap kabı. 4. Su ve yemek vesâire vaz’ına mahsus evânî, ev’iye, çanak vesâire: mutfak kapları; yağ için kap getirdiniz mi? 5. Sahan, tabak, bir yemek vaz’ olunan kaplar, inâ’: üç kap yemek. 6. Çuval, torba, fıçı ve her nevi vâsıta-i hıfz ve nakil: saman için, sirke için kabımız yoktur.

اَلْقَبُّ [el-kabb] (kâf’ın fethi ve bâ’nın teşdîdiyle) ve اَلْقَبِيبُ [el-kabîb] (حَبِيبٌ [habîb] vezninde) Azı dişlerini birbirine sürüp gıcırdatmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّ اْلأَسَدُ وَالْفَحْلُ قَبًّا وَقَبِيبًا مِنَ الْبَابِ الْمَزْبُورِ إِذَا سُمِعَ قَعْقَعَةُ أَنْيَابِهِ Ve azı dişleri birbirine sürülmekle gıcırdamak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّتْ نَابُهُ إِذَا صَوَّتَتْ وَقَعْقَعَتْ Ve قَبٌّ [kabb] Nebât solup kurumak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّ النَّبْتُ قَبًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَاْلأَوَّلِ إِذَا يَبِسَ Ve قَبٌّ [kabb] ve قَبَبٌ [kabeb] (fethateynle) Bel ve karın ince ve arık olmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّ خَصْرُهُ وَبَطْنُهُ قَبًّا وَقَبِبَ قَبَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا دَقَّ وَضَمُرَ Ve قَبَبٌ [kabeb] bundan ism olur, ince ve arık bellilik hâletine denir. Ve قَبٌّ [kabb] Kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: قَبَّهُ قَبًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا قَطَعَهُ Ve قَبٌّ [kabb] Aygır ve haşarı olan insâna ve deveye denir, فَحْلٌ [fahl] ma’nâsına. Ve câmenin yakasına dikilen parçaya denir ki eğindirik ta’bîr olunur. Ve makaranın ve çarhın oku geçirilen deliğe denir ki ok iki taraflı o deliklerde cereyân ve deverân eder; 'alâ-kavlin makara tekerleğinin ortasında olan kertiğe denir ki ipin mecrâsıdır ve 'alâ-re’yin tekerlek dişlerinin üstünde olan ağaca denir. Ve قَبٌّ [kabb] Bir kavmin re’îs ve ser-kârına ıtlâk olunur ki medâr-ı umûrları olur. Ve pâdişâha ve halîfeye ıtlâk olunur. Ve bedende iki omaca kemiklerinin 'alâ-kavlin kıynağın mâ-beynine ıtlâk olunur. Ve قَبُّ اللُّجُمِ [kabbu’l-lucum] Büyük ve sarp olan لِجَامٌ [licâm]a denir ki her ne kadar başı sert at olsa zabt eder ola.

اَلْكُبُّ [el-kubb] (kâf’ın zammı ve bâ’nın teşdîdiyle) Deve fâkihesinden حَمْضٌ [hamd] nev’inden bir şecer adıdır, be-gâyet çabuk yanıp tutuşur. Müfredi كُبَّةٌ [kubbet]tir.

اَلْقَبُّ [el-kabb] (kâf’ın fethiyle) Şol ağaçtır ki bekrenin ortasındadır, üzerine ağaçtan dişler konmuştur. Ve قَبٌّ [kabb] Baş ma’nâsına da gelir; yukâlu: عَلَيْكَ بِالْقَبِّ الْأَكْبَرِ أَيْ بِالرَّأْسِ الْأَكْبَرِ Ve قَبٌّ [kabb] Gömlek yakasına dikilen pârelere dahi derler. Ve ba’zılar eyitti: قَبٌّ [kabb] kat’ ma’nâsına da gelir; yukâlu: قَبَّهُ إِذَا قَطَعَهُ

اَلْقِبُّ [el-kibb] (kâf’ın kesriyle) Şol yüce kemiktir ki arka cânibinden iki sekirdenin ara yerinde olur ki âdem oturdukta onun üzerine oturur; tekûlu: أَلْزِقْ قِبَّكَ بِالْأَرْضِ Ve bir kavmden pîr olup eski olan kimseye dahi قِبٌّ [kibb] derler; yukâlu: هُوَ قِبُّ الْقَوْمِ أَيْ شَيْخُهُمْ

اَلْقُبُّ [el-kubb] (kâf’ın zammıyla) أَقَبُّ [ekabb]ın cem’i; yukâlu: اَلْخَيْلُ الْقُبُّ Karnı çekilip arıklayan atlar ma’nâsına.