i. 1. Zarf, gılâf, mahfaza: saat kabı, bıçak kabı, sümüklü böcek kabı, mektup kabı. 2. Örtü, yüz, pûşîde, lifâfe: kürk kabı. 3. Kapak, cilt: kitap kabı. 4. Su ve yemek vesâire vaz’ına mahsus evânî, ev’iye, çanak vesâire: mutfak kapları; yağ için kap getirdiniz mi? 5. Sahan, tabak, bir yemek vaz’ olunan kaplar, inâ’: üç kap yemek. 6. Çuval, torba, fıçı ve her nevi vâsıta-i hıfz ve nakil: saman için, sirke için kabımız yoktur.

اَلْقِبُّ [el-kibb] (kâf’ın kesriyle) Bedende şol yumruca kemiğe denir ki arka cânibinden iki kıynağın ara yerinde olur, adam oturdukta onun üzerine oturur ve bu kuyruk sokumu kemiği olacaktır, niteki Esâs’ta أَلْزِقْ قِبَّكَ بِاْلأَرْضِ أَيْ عَجْبَكَ 'ibâretiyle mersûmdur. Ve قِبٌّ [kibb] Bir kavmin şeyh-i kebîrine ıtlâk olunur ki medâr-ı umûrları ola; yukâlu: هُوَ قِبُّ الْقَوْمِ أَيْ شَيْخُهُمْ

اَلْكُبُّ [el-kubb] (kâf’ın zammı ve bâ’nın teşdîdiyle) Deve fâkihesinden حَمْضٌ [hamd] nev’inden bir şecer adıdır, be-gâyet çabuk yanıp tutuşur. Müfredi كُبَّةٌ [kubbet]tir.

اَلْقَبُّ [el-kabb] (kâf’ın fethiyle) Şol ağaçtır ki bekrenin ortasındadır, üzerine ağaçtan dişler konmuştur. Ve قَبٌّ [kabb] Baş ma’nâsına da gelir; yukâlu: عَلَيْكَ بِالْقَبِّ الْأَكْبَرِ أَيْ بِالرَّأْسِ الْأَكْبَرِ Ve قَبٌّ [kabb] Gömlek yakasına dikilen pârelere dahi derler. Ve ba’zılar eyitti: قَبٌّ [kabb] kat’ ma’nâsına da gelir; yukâlu: قَبَّهُ إِذَا قَطَعَهُ

اَلْقِبُّ [el-kibb] (kâf’ın kesriyle) Şol yüce kemiktir ki arka cânibinden iki sekirdenin ara yerinde olur ki âdem oturdukta onun üzerine oturur; tekûlu: أَلْزِقْ قِبَّكَ بِالْأَرْضِ Ve bir kavmden pîr olup eski olan kimseye dahi قِبٌّ [kibb] derler; yukâlu: هُوَ قِبُّ الْقَوْمِ أَيْ شَيْخُهُمْ

اَلْقُبُّ [el-kubb] (kâf’ın zammıyla) أَقَبُّ [ekabb]ın cem’i; yukâlu: اَلْخَيْلُ الْقُبُّ Karnı çekilip arıklayan atlar ma’nâsına.