اَلْفِرَاشُ [el-firâş] (fâ’nın kesriyle) Döşek.

اَلْفُرُشُ [el-furuş] (zammeteynle) Cem’i. Ve gâh olur ‘avrete dahi فِرَاشٌ [firâş] derler kinâyeten. Ve فِرَاشٌ [firâş] Döşemek ma’nâsına da gelir; yukâlu: فَرَشْتُ الشَّيْءَ أَفْرُشُهُ فِرَاشًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا أَبْسَطْتَهُ Ve vâsi’ kılmağa dahi derler; yukâlu: فَرَشَهُ أَمْرُهُ إِذَا أَوْسَعَهُ إِيَّاهُ

s. (n. u. فراشە) 1. Moths that fly into candles. 2. Splinters of bone. 3. Pins or catches to hold bolts in any position.

اَلْفَرَاشُ [el-ferâş] (fâ’nın fethiyle) فَرَاشَةٌ [ferâşet]in cem’i, pervâneler ma’nâsına. Ve فَرَاشُ نَبِيذٍ [ferâşu nebîz] Şol dânedir ki şarâbın üzerinde olur. Ve ter dânesine dahi derler, katre-i 'arak ma’nâsına. Ve فَرَاشٌ [ferâş] Şol balçığa da derler ki su çekildikten sonra yer üzerinde kuruyup kalmış ola.

vulg. faraş, s. 1. (originally) One who lays mats, carpets, or cushions. 2. (now) A sweeper or servant of a mosque (the titular holders of this office at Mekka and Medina are high government functionaries, the work being performed by substitutes). 3. (Persia) A guard or servant of low grade, employed about a palace; these servants are also executioners. 4. T. A dust-shovel.

iz. ar. 1. Döşek, yatak. اسیر فراش esîr-i firâş = yatağa yatacak, kalkamayacak kadar hasta. 2. Oturmak için yere serilen şey, yaygı.

i. Ba: فاراش farâş.

(a. i. ferş’den.) : 1) döşeyen, döşemeci. 2) hizmetçi. 3) Kâbeyi süpüren.

iz. ar.[ferş’den imb.] 1. Yatakları yapan ve kilim ve mak‘ad vesâireyi döşeten adam, hizmetçi. 2. Süpürücü, emâkin-i mukaddeseyi süpürüp temizlemeye ve bekleyip muhâfaza etmeye memur adam.

s. (pl. فراشە فرش،) Anything spread out as furniture of a room or tent; as, a mat, carpet, cushion, etc.; especially, a bed, a couch.