اَلصُّبْحُ [es-subh] (sâd’ın zammı ve bâ’nın sükûnuyla) Fecr vaktine denir ki tan yeri ağarıp şafak söktüğü vaktten 'ibârettir ki murâd fecr-i sâdıktır, fi’l-asl tan yerinin ağarmasıyla hâsıl olan aydından 'ibâret olup ittisâ’an o vakte ıtlâk olunmuştur. Ve 'alâ-kavlin صُبْحٌ [subh] evvel-i nehâra denir. Cem’i أَصْبَاحٌ [asbâh] gelir; ve tekûlu: أَتَيْتُهُ لِصُبْحٍ خَامِسَةٍ بِالضَّمِّ وَيُكْسَرُ وَهُوَ بِالإِضَافَةِ أَيْ لِصَبَاحِ خَمْسَةِ أَيَّامٍ Ya’nî “Beşinci günün sabâhında ona geldim.”

s. (pl. اصباح) Dawn, daybreak.

Sabahleyin gelmek.

اَلشِّبْهُ [eş-şibh] (şîn’in kesriyle) ve اَلشَّبَهُ [eş-şebeh] (fethateynle) ve اَلشَّبِيهُ [eş-şebîh] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Misl ve nazîr ma’nâsınadır; cem’leri أَشْبَاهٌ [eşbâh] gelir ve مَشَابِهُ [meşâbih] gelir, مَحَاسِنُ [mehâsin] gibi gayr-i kıyâs üzere; yukâlu: مَا لَهُ شِبْهٌ وَشَبَهٌ وَشَبِيهٌ أَيْ مِثْلٌ

iz. ar. cm: asbâh. 1. Sabah, sabah vakti: نماز صبح namâz-ı subh = sabah namazı; صبح و مسا subh u mesâ = sabah akşam. 2. Fecr, şafak; صبح صادق subh-ı sâdık = sahihten şafak sökme; صبح كاذب subh-ı kâzib = şafaktan evvel muvakkat ve yalandan şafak söker gibi olması.

Güzel, hoş olmak, [yüz] parlak olmak.

Sabah, tan vakti.

(a. i. c. : esbâh) : sabah, sabah vakti. Salât-ı subh : sabah namazı.

Sabahleyin gelmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; على hayırlı sabahlar dilemek.

اَلصَّبِيحَةُ [es-sabîhat] (سَفِينَةٌ [sefînet] vezninde) ve اَلصَّبَاحُ [es-sabâh] (فَلاَحٌ [felâh] vezninde) ve اَلْإِصْبَاحُ [el-isbâh] (hemzenin kesriyle ki fi’l-asl masdardır) ve اَلْمُصْبَحُ [el-musbah] (مُكْرَمٌ [mukrem] vezninde) Bunlar da evvel-i nehâra denir ki Fârisîde bâm-dâd derler. Mü’ellifin وَهُوَ الصَّبِيحَةُ kavlinde zamîr evvel-i nehâra râci’dir. Misbâh’ta صَبَاحٌ [sabâh] evvel-i nehâra kezâlik مَسَاءٌ [mesâ’] mukâbiline ıtlâk olunup ve sa’leb’den صَبَاحٌ [sabâh] 'inde’l-‘Arab nısf-ı leyl-i ahîrden zevâle kadar ve مَسَاءٌ [mesâ’] zevâlden nısf-ı leyl-i evvelin âhirine kadar vaktten 'ibâret olduğu menkûldür.