(a. i. c. : esbâh) : sabah, sabah vakti. Salât-ı subh : sabah namazı.

iz. ar. cm: asbâh. 1. Sabah, sabah vakti: نماز صبح namâz-ı subh = sabah namazı; صبح و مسا subh u mesâ = sabah akşam. 2. Fecr, şafak; صبح صادق subh-ı sâdık = sahihten şafak sökme; صبح كاذب subh-ı kâzib = şafaktan evvel muvakkat ve yalandan şafak söker gibi olması.

اَلصَّبِيحَةُ [es-sabîhat] (سَفِينَةٌ [sefînet] vezninde) ve اَلصَّبَاحُ [es-sabâh] (فَلاَحٌ [felâh] vezninde) ve اَلْإِصْبَاحُ [el-isbâh] (hemzenin kesriyle ki fi’l-asl masdardır) ve اَلْمُصْبَحُ [el-musbah] (مُكْرَمٌ [mukrem] vezninde) Bunlar da evvel-i nehâra denir ki Fârisîde bâm-dâd derler. Mü’ellifin وَهُوَ الصَّبِيحَةُ kavlinde zamîr evvel-i nehâra râci’dir. Misbâh’ta صَبَاحٌ [sabâh] evvel-i nehâra kezâlik مَسَاءٌ [mesâ’] mukâbiline ıtlâk olunup ve sa’leb’den صَبَاحٌ [sabâh] 'inde’l-‘Arab nısf-ı leyl-i ahîrden zevâle kadar ve مَسَاءٌ [mesâ’] zevâlden nısf-ı leyl-i evvelin âhirine kadar vaktten 'ibâret olduğu menkûldür.

اَلصُّبْحُ [es-subh] (sâd’ın zammı ve bâ’nın sükûnuyla) Fecr vaktine denir ki tan yeri ağarıp şafak söktüğü vaktten 'ibârettir ki murâd fecr-i sâdıktır, fi’l-asl tan yerinin ağarmasıyla hâsıl olan aydından 'ibâret olup ittisâ’an o vakte ıtlâk olunmuştur. Ve 'alâ-kavlin صُبْحٌ [subh] evvel-i nehâra denir. Cem’i أَصْبَاحٌ [asbâh] gelir; ve tekûlu: أَتَيْتُهُ لِصُبْحٍ خَامِسَةٍ بِالضَّمِّ وَيُكْسَرُ وَهُوَ بِالإِضَافَةِ أَيْ لِصَبَاحِ خَمْسَةِ أَيَّامٍ Ya’nî “Beşinci günün sabâhında ona geldim.”

s. (pl. اصباح) Dawn, daybreak.

اَلصَّبَحُ [es-sabah] (fethateynle) Ak ile kızıl karışık olup suhûbet ma’nâsına karîb olmak.

اَلصَّبْحُ [es-sabh] (sâd’ın fethiyle ve bâ’nın sükûnuyla) صَبُوحٌ [sabûh]u içmek.

اَلصِّبْحُ [es-sibh] (sâd’ın kesriyle) Lügattır, صُبْحٌ [subh] ma’nâsına.

اَلصُّبْحُ [es-subh] Tan yeri ağarmak, fecr ma’nâsına.