(f. i.) : 1) sünbül. 2) güzellerin saçı.

i. fa. Soğandan hâsıl olan maruf çiçek ki envâı olur. —zülf-i hûbândan da kinâye olur.

سُنْبُلَانُ [Sunbulân] (عُنْفُوَانٌ ['unfuvân] vezninde) ve سُنْبُلُ [Sunbul] (قُنْفُذٌ [kunfuz] vezninde) Rûm diyârında iki beldedir ki mâ-beynleri yirmi fersah mesâfedir. Ve سُنْبُلٌ [Sunbul] Esâmîdendir: Sunbul b. 'Alî eş-Şâmî muhaddistir. Ve سُنْبُلٌ [sunbul] Bu ismle ma’rûf hoş-bû şükûfe ismidir ki سُنْبُلُ الْعَصَافِيرِ [sunbulu’l-‘asâfîr] dahi derler. Envâ’-ı 'adîdesi vardır, bihteri Sûrî kısmıdır ve ez’afı sünbül-i Hindîdir; müfettih ve riyâhı muhallil ve dimâgı ve kebid ve tıhâl ve külâ ve em’âyı mukavvî ve bevli müdirr ve rahimden cereyân eden dem-i müfriti imsâk bâbında pek mü’essirdir. Sünbül-i rûmî dedikleri نَارِدِينُ [nâridîn]dir ki sarı olur, ondan bir nev’ine Taliyan sünbülü derler ve bir nev’ine Alaman sünbülü ve sultânî sünbül ta’bîr ederler.

s. pl. (n. u. سنبلە) Ears of grain; spikes of flowers, etc.