iz. ar. cm: eslâf. 1. Bir hal ve mevki‘de diğerinden evvel bulunmuş olan adam, geçmiş, eski, halef mukâbili: filân işi şimdiki vâlî yapmadı selefi hazırlamıştı; halef selef yolda buluştular: onunla filân memuriyette halef selef olduk. 2. Eski adam, cedd. [başlıca cem‘i: ecdâd], geçmişler, eski adamlar: eslâfın isrine tebeiyyet etmek; eslâf-ı kirâmımızın semere-i sa‘y ü gayretini iktıtâf ediyoruz.

اَلسَّلَفُ [es-selef] (fethateynle) Zamân-ı mâzîde gelip geçmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الشَّيْءُ سَلَفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا مَضَى Ve إِسْلاَفٌ [islâf] ma’nâsından ism olur ki سَلَمٌ [selem] ma’nâsına olur; Mu’âmelâttan bir gûnedir ki kabz-ı semen-i sil’a üzere takdîm ve ta’cîl olunur; yukâlu: أَخَذَهُ بِالسَّلَفِ أَيْ بِالسَّلَمِ وَهُوَ أَنْ يُعْطِيَ مَالاً فِي سِلْعَةٍ إِلَى أَجَلٍ مَعْلُومٍ بِزِيَادَةٍ فِي السِّعْرِ الْمَوْجُودِ عِنْدَ السَّلَفِ وَذَلِكَ مَنْفَعَةٌ لِلْمُسْلِفِ Bunun tarîkini mürâbahacılar hoşça bilirler. Şârih der ki mu’âmele-i merkûme bâb-ı mahsûstur. Mücmeli müsellemün fîh olan âcili re’sü’l-mâl olan ‘âcil mukâbelesiyle bey’ eylemektir. Sıfât ve şurût-ı 'adîdesi vardır. Ve سَلَفٌ [selef] Şol karz mu’âmelesine denir ki ondan karz veren adama dünyevî fâ’idesi olmayıp istikrâz eden kimse hemân 'aynını edâ ede. Bu karz-ı hasen ta’bîr ettikleridir. Mukrıza şükr ve sevâb menfa’ati kifâyet eder; yukâlu: أَعْطَاهُ سَلَفًا وَهُوَ الْقَرْضُ الَّذِي لاَ مَنْفَعَةَ فِيهِ لِلْمُقْرِضِ وَعَلَى الْمُقْتَرِضِ رَدُّهُ كَمَا أَخَذَهُ Ve bir adamın âhirete takdîm eylediği ‘amel-i sâlihe yâhûd sagîr iken vefâtıyla müte’essir olduğu evlâdına ıtlâk olunur. Ve bir kimsenin sâbıkan geçen âbâ’ ve akribâsına denir; cem’i سُلاَّفٌ [sullâf] gelir sîn’in zammıyla ve أَسْلاَفٌ [eslâf] gelir. Muhaddisînden 'Abdurrahmân b. 'Abdullâh es-Selefî ve sâ’irleri سَلَفٌ [selef]-i mezkûra mensûblardır.

Ata. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; selef, önceden, cet, evvelden, dede, eskiden.

Avans, tohumun toprağa karıştırılmadan atıldığı ziraat.

(parayı) borç vermek, ödünç vermek, borç vermek, kredi açmak, ödünç/borç vermek, avans vermek, peşinat vermek.

Bitmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; geçip gitmek, önce olmak, öne geçmek, önce geçmek, dinmek, sona ermek.

(a. i.) : bacanak.

(a. i. c. : eslâf, süllâf) : 1) bir yerde, bir işte, bir vazifede başka birinden önce bulunmuş olan kimse, [“halef” in zıddı] . 2) eski adam. (bkz. : cedd).

Ata, selef. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; öncekiler, atalar, ecdat, peşin, borç, öncel, cet, büyük baba, dede, önceki, vaktinden önce alınan, bir şeyde yolu açanlar, makamda selef, faizsiz borç, peşin ödeme, geçmiş, kişinin geldiği soydan geçmişleri.

Bacanak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; (الرَّجُل) bacanak, eşin erkek kardeşi.