s. pl. of سالف 1. Predecessors. 2. Ancestors. 3. The body of elders in Islam, namely A’isha, EbuBekr, 'Umer, 'Osman, Talha, Zubeyr, Mu’aviya, and 'Amr son of 'As. 4. The companions of Muhammed and their personal disciples. 5. Ebu-Hanifa and his immediate disciples.

s. (dual سلفان, obl. سلفین, fem. سلفە) A brother-in-Iaw, husband of one’s wife’s sister.

اَلسَّلِفُ [es-selif] (كَبِدٌ [kebid] vezninde) ve اَلسِّلْفُ [es-silf] (sîn’in kesriyle كِبْدٌ [kibd] vezninde) Bedenin derisine denir, جِلْدٌ [cild] ma’nâsına. Ve سِلْفُ الرَّجُلِ [silfu’r-recul] Zevcesinin kız kardeşi zevcine denir ki bacanak ta’bîr olunur; cem’i اَسْلاَفٌ [eslâf]tır; yukâlu: هُمَا سِلْفَانِ أَيْ مُتَزَوِّجَا الْأُخْتَيْنِ

s. 1. (pl. اسلاف) A predecessor. 2. (pl. as 1) An ancestor. 3. The founder of a religion, sect, or school. 4. An advance of money, or property delivered in advance of payment. 5. A loan without interest. 6. A good deed done in anticipation of future reward.

اَلسُّلَفُ [es-Sulef] (صُرَدٌ [surad] vezninde) zu’l-Kelâ’ kabîlesinden bir batndır; a’lâmdan Râfi’ b. 'Akîb es-Sulefî ve hâlid b. Ma’dîkereb ve birâderi ve sâ’irleri ona mensûblardır. Ve سُلَفٌ [sulef] Keklik kuşunun yavrusuna denir. Cem’i سِلْفَانٌ [silfân] gelir, صِرْدَانٌ [sirdân] vezninde ve sîn’in zammıyla da câ’izdir.

اَلسَّلْفُ [es-self] (sîn’in fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Tarlayı zirâ’at için aktarmak, 'alâ-kavlin sürgü ile düzeltmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الْأَرْضَ سَلْفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا حَوَّلَهَا لِلزَّرْعِ أَوْ سَوَّاهَا بِالْمِسْلَفَةِ Ve سَلْفٌ [self] ve سُلُوفٌ [sulûf] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Takaddüm eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ فُلاَنٌ سَلْفًا وَسُلُوفًا إِذَا تَقَدَّمَ Ve سَلْفٌ [self] Tulumu yağlamak ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الْمَزَادَةَ إِذَا دَهَنَهَا Ve سَلْفٌ [self] Dağarcığa 'alâ-kavlin büyüğüne yâhûd iyice dibâgat olunmamış meşine denir. Cem’i أَسْلُفٌ [esluf] ve سُلُوفٌ [sulûf] gelir.

(a. i.) : bacanak.

(a. i. c. : eslâf, süllâf) : 1) bir yerde, bir işte, bir vazifede başka birinden önce bulunmuş olan kimse, [“halef” in zıddı] . 2) eski adam. (bkz. : cedd).

اَلسَّلَفُ [es-selef] (fethateynle) Zamân-ı mâzîde gelip geçmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الشَّيْءُ سَلَفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا مَضَى Ve إِسْلاَفٌ [islâf] ma’nâsından ism olur ki سَلَمٌ [selem] ma’nâsına olur; Mu’âmelâttan bir gûnedir ki kabz-ı semen-i sil’a üzere takdîm ve ta’cîl olunur; yukâlu: أَخَذَهُ بِالسَّلَفِ أَيْ بِالسَّلَمِ وَهُوَ أَنْ يُعْطِيَ مَالاً فِي سِلْعَةٍ إِلَى أَجَلٍ مَعْلُومٍ بِزِيَادَةٍ فِي السِّعْرِ الْمَوْجُودِ عِنْدَ السَّلَفِ وَذَلِكَ مَنْفَعَةٌ لِلْمُسْلِفِ Bunun tarîkini mürâbahacılar hoşça bilirler. Şârih der ki mu’âmele-i merkûme bâb-ı mahsûstur. Mücmeli müsellemün fîh olan âcili re’sü’l-mâl olan ‘âcil mukâbelesiyle bey’ eylemektir. Sıfât ve şurût-ı 'adîdesi vardır. Ve سَلَفٌ [selef] Şol karz mu’âmelesine denir ki ondan karz veren adama dünyevî fâ’idesi olmayıp istikrâz eden kimse hemân 'aynını edâ ede. Bu karz-ı hasen ta’bîr ettikleridir. Mukrıza şükr ve sevâb menfa’ati kifâyet eder; yukâlu: أَعْطَاهُ سَلَفًا وَهُوَ الْقَرْضُ الَّذِي لاَ مَنْفَعَةَ فِيهِ لِلْمُقْرِضِ وَعَلَى الْمُقْتَرِضِ رَدُّهُ كَمَا أَخَذَهُ Ve bir adamın âhirete takdîm eylediği ‘amel-i sâlihe yâhûd sagîr iken vefâtıyla müte’essir olduğu evlâdına ıtlâk olunur. Ve bir kimsenin sâbıkan geçen âbâ’ ve akribâsına denir; cem’i سُلاَّفٌ [sullâf] gelir sîn’in zammıyla ve أَسْلاَفٌ [eslâf] gelir. Muhaddisînden 'Abdurrahmân b. 'Abdullâh es-Selefî ve sâ’irleri سَلَفٌ [selef]-i mezkûra mensûblardır.

اَلسُّلْفُ [es-sulf] (sîn’in zammıyla) Kırk beş yaşına varmış hatuna denir ki kudemâdan ma’dûde olur; yukâlu: إِمْرَأَةٌ سُلْفٌ أَيْ بَلَغَتْ خَمْسًا وَأَرْبَعِينَ Şârih der ki nisvânın kühûleti erba’îndir.