s. pl. of سالف 1. Predecessors. 2. Ancestors. 3. The body of elders in Islam, namely A’isha, EbuBekr, 'Umer, 'Osman, Talha, Zubeyr, Mu’aviya, and 'Amr son of 'As. 4. The companions of Muhammed and their personal disciples. 5. Ebu-Hanifa and his immediate disciples.

s. (dual سلفان, obl. سلفین, fem. سلفە) A brother-in-Iaw, husband of one’s wife’s sister.

اَلسَّلِفُ [es-selif] (كَبِدٌ [kebid] vezninde) ve اَلسِّلْفُ [es-silf] (sîn’in kesriyle كِبْدٌ [kibd] vezninde) Bedenin derisine denir, جِلْدٌ [cild] ma’nâsına. Ve سِلْفُ الرَّجُلِ [silfu’r-recul] Zevcesinin kız kardeşi zevcine denir ki bacanak ta’bîr olunur; cem’i اَسْلاَفٌ [eslâf]tır; yukâlu: هُمَا سِلْفَانِ أَيْ مُتَزَوِّجَا الْأُخْتَيْنِ

s. 1. (pl. اسلاف) A predecessor. 2. (pl. as 1) An ancestor. 3. The founder of a religion, sect, or school. 4. An advance of money, or property delivered in advance of payment. 5. A loan without interest. 6. A good deed done in anticipation of future reward.

اَلسُّلَفُ [es-Sulef] (صُرَدٌ [surad] vezninde) zu’l-Kelâ’ kabîlesinden bir batndır; a’lâmdan Râfi’ b. 'Akîb es-Sulefî ve hâlid b. Ma’dîkereb ve birâderi ve sâ’irleri ona mensûblardır. Ve سُلَفٌ [sulef] Keklik kuşunun yavrusuna denir. Cem’i سِلْفَانٌ [silfân] gelir, صِرْدَانٌ [sirdân] vezninde ve sîn’in zammıyla da câ’izdir.

اَلسَّلْفُ [es-self] (sîn’in fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Tarlayı zirâ’at için aktarmak, 'alâ-kavlin sürgü ile düzeltmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الْأَرْضَ سَلْفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا حَوَّلَهَا لِلزَّرْعِ أَوْ سَوَّاهَا بِالْمِسْلَفَةِ Ve سَلْفٌ [self] ve سُلُوفٌ [sulûf] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Takaddüm eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ فُلاَنٌ سَلْفًا وَسُلُوفًا إِذَا تَقَدَّمَ Ve سَلْفٌ [self] Tulumu yağlamak ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الْمَزَادَةَ إِذَا دَهَنَهَا Ve سَلْفٌ [self] Dağarcığa 'alâ-kavlin büyüğüne yâhûd iyice dibâgat olunmamış meşine denir. Cem’i أَسْلُفٌ [esluf] ve سُلُوفٌ [sulûf] gelir.

(a. i.) : bacanak.

(a. i. c. : eslâf, süllâf) : 1) bir yerde, bir işte, bir vazifede başka birinden önce bulunmuş olan kimse, [“halef” in zıddı] . 2) eski adam. (bkz. : cedd).

iz. ar. cm: eslâf. 1. Bir hal ve mevki‘de diğerinden evvel bulunmuş olan adam, geçmiş, eski, halef mukâbili: filân işi şimdiki vâlî yapmadı selefi hazırlamıştı; halef selef yolda buluştular: onunla filân memuriyette halef selef olduk. 2. Eski adam, cedd. [başlıca cem‘i: ecdâd], geçmişler, eski adamlar: eslâfın isrine tebeiyyet etmek; eslâf-ı kirâmımızın semere-i sa‘y ü gayretini iktıtâf ediyoruz.

اَلسُّلْفُ [es-sulf] (sîn’in zammıyla) Kırk beş yaşına varmış hatuna denir ki kudemâdan ma’dûde olur; yukâlu: إِمْرَأَةٌ سُلْفٌ أَيْ بَلَغَتْ خَمْسًا وَأَرْبَعِينَ Şârih der ki nisvânın kühûleti erba’îndir.