اَلشَّرُّ [eş-şerr] (şîn’in fethi ve zammı ve râ’nın şeddesiyle) خَيْرٌ [hayr] mukâbilidir ki خَيْرٌ [hayr] mâddesinde bast olundu. Cem’i شُرُورٌ [şurûr]dur; yukâlu: هُوَ رَجُلٌ لاَ يُرْجَى مِنْهُ إِلاَّ الشَّرُّ أَيِ السُّوءُ وَالْفَسَادُ وَالظُّلْمُ Ve خَيْرٌ [hyar] ve شَرٌّ [şerr] kelimelerinin ef’al-i tafdîl oldukları dahi خَيْرٌ [hayr] mâddesinde beyân olundu. Ve شَرٌّ [şerr] ve شَرَارَةٌ [şerâret] (şîn’lerin fethiyle) Kötülük ve yaramazlık eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: شَرَّ الرَّجُلُ شَرًّا وَشَرَارَةً مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالثَّانِي ve tekûlu: شَرُرْتَ يَا فُلاَنُ مُثَلَّثَةُ الرَّاءِ يَعْنِي مِنَ الْبَابَيْنِ الْمَزْبُورَيْنِ وَالرَّابِعِ وَالْخَامِسِ Ve شَرٌّ [şerr] kelimesi ef’al-i tafdîl olur; ya’nî vasf olup ef’al-i tafdîl ile mukadder olur; tekûlu: هُوَ شَرٌّ مِنْكَ وَأَشَرُّ قَلِيلَةٌ أَوْ رَدِيئَةٌ Ve Benî 'Âmir lügatinde hemze ile ef’al-i tafdîl olarak isti’mâl olunur; yekûlûne: هُوَ أَشَرُّ مِنْكَ وَأَخْيَرُ مِنْكَ Mü’ennesinde شَرَّةٌ [şerret] ve شُرَّى [şurrâ] şîn’in zammı ve kasr ile. Ve minhu kavlu imre’etin: أُعِيذُكَ بِاللهِ مِنْ نَفْسٍ حَيٍّ وَعَيْنٍ شُرَّى أَيْ خَبِيثَةٍ Ve شَرٌّ [şerr] İblîs-i mel’ûna ıtlâk olunur. Ve hummâ ‘ârızasına ve fakr u fâkaya ıtlâk olunur. Ve شَرٌّ [şerr] Kezâlik masdar olur, et ve keş ve esvâb makûlesini kurumak için güneşe sermek ma’nâsınadır; yukâlu: شَرَّ اللَّحْمَ وَالْأَقِطَ وَالثَّوْبَ وَنَحْوَهُ شَرًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا وَضَعَهُ عَلَى خَصَفَةٍ أَوْ غَيْرِهَا لِيَجِفَّ Ya’nî sepet makûlesi nesne üzerine vaz’ edip güneşe serdi.