iz. ar. cm: esrâr. 1. Gizli iş veya söz, râz: sır saklamak, sır tutmak = gizli tutmak: كتم سر ketm-i sır, كتم اسرار ketm-i esrâr = sırrını gizlemek; افشاى سر ifşâ-yı sır = sırrını meydana çıkarmak. 2. Akl-ı beşerin eremediği hikmet-i Rabbâniye: sırr-ı hilkat, esrâr-ı tabîat.

sıf. fa. Tok, doymuş, şeb‘ân.

(a. i.) : anat. yeni doğmuş çocuğun kesilmiş göbeği.

i. fa. 1. Baş, kafa, kelle, re’s. 2. Baş, reîs, bir tâifenin büyüğü, ser-sulehâ, ser-ulemâ. 3. Tepe, zirve: سركوه ser-i kûh = zirve-i cebel, dağın tepesi. 4. Uç, kenar: سر رشته ser-rişte = ip ucu; سر مو ser-mû = kıl ucu; cüz’î şey. 5. Son, nihâyet, pâyân: ser-kâr işin sonu.

(a. s. sârik’ın c.) : hırsızlar, (bkz. : düzdân).

(a. i. c. : esrar) : 1) gizli tutulan, kimseye söylenmiyen şey. Ifşâ-yi sırr : gizli şeyi herkese söyleme, (bkz. : râz). 2) Allah’ın akıl ermiyen hikmeti.

(f. s.) : “baş, başkan” mânâlariyle başa gelerek *birleşik kelimeler yapar. Ser-kâtib : başkâtip. Ser-muharrir : başmuharrir, "başyazar, gibi.

(f. i.) : 1) baş, kafa, kelle. (bkz. : re’s). 2) baş, başkan, (bkz. : reis). 3) tepe, doruk, (bkz. : zirve). 4) uç, kenar. 5) nihayet, son.

(f. i.) : tas. derşivin tarikat ve mevlevîhâne ile bağını kesme. [Mevlevi tâ-birlerindendir]

i. fa. 1. Baş, kafa, kelle, re’s. 2. Baş, reîs, bir tâifenin büyüğü, ser-sulehâ, ser-ulemâ. 3. Tepe, zirve: سركوه ser-i kûh = zirve-i cebel, dağın tepesi. 4. Uç, kenar: سر رشته ser-rişte = ip ucu; سر مو ser-mû = kıl ucu; cüz’î şey. 5. Son, nihâyet, pâyân: ser-kâr işin sonu.