s. (pl. اركاب, pl. pl. اراكیب) The pubes.

s. pl. of ركبە, q. v.

اَلرَّكْبُ [er-rekb] (râ’nın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) İsm-i cem’dir, hâssaten üştür-süvâr olan gürûh ve kâfileye denir ki on nefer dahi ziyâde ola; 'alâ-kavlin bu, رَاكِبٌ [râkib]in cem’idir. Ve ba’zen esb-süvârâna dahi ıtlâk olunur; 'alâ-kavlin evvele göre cem’i أَرْكُبٌ [erkub] gelir, أَفْلُسٌ [eflus] vezninde ve رُكُوبٌ [rukûb] gelir. Ve رَكْبٌ [rekb] Masdar olur, bir kimsenin dizine vurmak ma’nâsına; 'alâ-kavlin saçından tutup diziyle altına vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَكَبَهُ رَكْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا ضَرَبَ رُكْبَتَهُ وَأَخَذَ بِشَعْرِهِ فَضَرَبَ جَبْهَتَهُ بِرُكْبَتِهِ Ve 'alâ-re’yin mutlakan diz ile vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَكَبَهُ إِذَا ضَرَبَهُ بِرُكْبَتِهِ Ve رَكْبٌ [Rekb] Esâmîdendir: Rekb el-Mısrî ashâbdandır; 'alâ-kavlin tâbi’îndendir. Ve رَكْبٌ [Rekb] Eş’ariyyûndan bir kabîle pederinin ismidir.

s. pl. of راكب People riding, a company of riders.

اَلرَّكِيبُ [er-rekîb] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Şey’-i âhere terkîb ya’nî vaz’ ve ilsâk olunan şey’e denir, yüzüğe vaz’ olunan kaş gibi ve temren geçirilmiş ok gibi. Ve bir kimse ile berâberce davara binen kimseye denir ki hem-rikâb olacaktır. Ve tarlada evlek ta’bîr olunan kıt’aya denir, مَشَارَةٌ [meşâret] ma’nâsına ki bostânlarda tahta ta’bîr olunur; ‘alâ-kavlin mezra’a ve besâtînde vâki’ iki دَبْرَةٌ [debret]in ya’nî iki مَشَارَةٌ [meşâret]in ve iki tahtanın aralığında cereyân eden cedvele denir ki ondan tahtalara su ifrâz ve icrâ olunur. Yâhûd iki hurmâlığın yâ iki bâgın mâ-beynine denir. Yâhûd tarlaya denir, مَزْرَعَةٌ [mezra’at] ma’nâsına. Cem’i رُكُبٌ [rukub] gelir كُتُبٌ [kutub] vezninde. Esâs’ın beyânına göre iki nehr beyninde olan ada tarzında tepeye denir. Ve رَكِيبٌ [rekîb] Şol hurmâ ağaçlarına denir ki arkın kenârında yâhûd gayrı yerde mistarvârî sıra sıra dikilmiş ola; yukâlu: نَخْلٌ رَكِيبٌ إِذَا كَانَ قَدْ غُرِسَ سَطْرًا عَلَى جَدْوَلٍ أَوْ غَيْرِ جَدْوَلٍ Sâ’ir eşcârda dahi isti’mâl olunur. Kâğıdhâne cedveli kenârına ârâste olan kara ağaçlar gibi.

اَلرَّكْبُ [er-rekb] (râ’nın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) İsm-i cem’dir, hâssaten üştür-süvâr olan gürûh ve kâfileye denir ki on nefer dahi ziyâde ola; 'alâ-kavlin bu, رَاكِبٌ [râkib]in cem’idir. Ve ba’zen esb-süvârâna dahi ıtlâk olunur; 'alâ-kavlin evvele göre cem’i أَرْكُبٌ [erkub] gelir, أَفْلُسٌ [eflus] vezninde ve رُكُوبٌ [rukûb] gelir. Ve رَكْبٌ [rekb] Masdar olur, bir kimsenin dizine vurmak ma’nâsına; 'alâ-kavlin saçından tutup diziyle altına vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَكَبَهُ رَكْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا ضَرَبَ رُكْبَتَهُ وَأَخَذَ بِشَعْرِهِ فَضَرَبَ جَبْهَتَهُ بِرُكْبَتِهِ Ve 'alâ-re’yin mutlakan diz ile vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَكَبَهُ إِذَا ضَرَبَهُ بِرُكْبَتِهِ Ve رَكْبٌ [Rekb] Esâmîdendir: Rekb el-Mısrî ashâbdandır; 'alâ-kavlin tâbi’îndendir. Ve رَكْبٌ [Rekb] Eş’ariyyûndan bir kabîle pederinin ismidir.

(a. i. rükbe’nin c.) : anat. dizler, dizkapakları. (bkz : rükebât).

(a. i. râkib’in c.) : 1) süvari takımı, atlılar alayı. 2) müz. Türk müziğinin en az altı asırlık bir mürekkep makamı olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur. rekb-i nevruz : müz. Türk müziğinin en az altı asırlık bir mürekkep makamı olup zamanımıza kalmış numunesi yoktur.

(a. i. rikâb’ın c.) : üzengiler.

اَلرُّكَبُ [er-rukeb] (صُرَدٌ [surad] vezninde) رُكْبَةٌ [rukbet]in cem’idir ki zikr olundu. Ve Muhammed b. Mes’ûd b. Ebî Rukeb el-huşenî kibâr-ı nuhât-ı Magrib’dendir. Kezâlik oğlu Ebû zerr Mus’ab dahi kibâr-ı nuhâttandır, şârih-i Makâmât olan Şerîşî şeyhidir. Ve رُكَبٌ [Rukeb] Yemen’de bir nâhiyedir.