اَلرَّحَبَةُ [er-rahabet] (fetehâtla ve hâ’nın sükûnuyla lügattir) Bir mekânın fezâ ve meydânına denir, avlu ve sâhası gibi ki açık ve arsası vüs’atli yeri olacaktır, رَحَبَةُ الْمَسْجِدِ [rahabetu’l-mescid] ve رَحَبَةُ الدَّارِ [rahabetu’d-dâr] avlularıdır. Ve رَحَبَةُ الْوَادِي [rahabetu’l-vâdî] Çayın ve derenin suları aktığı akıntı yerleridir ki iki taraflı bayırlardan gelen sular oraya cereyân edip ve oradan akıp gider.

رَحَبَةُ الثُّمَامِ [rahabetu’s-sumâm] O nebâtın oyumuna ıtlâk olunur ki külliyyetli bittiği mahaldir. Ve ثُمَامٌ [sumâm] غُرَابٌ [gurâb] vezninde bir nebât-ı ma’rûftur. Ve رَحَبَةٌ [rahabet] Üzüm serecek yere denir, niteki hurmâ serecek yere جَرِينٌ [cerîn] derler. Ve vüs’atli çemen-zâr olan yere derler ki âyende ve revendenin ihtiyâr-ı nüzûl-gâhları ola. Cem’i رِحَابٌ [rihâb] gelir râ’nın kesriyle ve رَحَبٌ [rahab] gelir fethateynle ki cem’-i cinstir ve رَحَبَاتٌ [rahabât] gelir fetehâtla ve hâ’ların sükûnuyla da lügattir.

اَلرَّحْبَةُ [er-Rahbet] (قَحْبَةٌ [kahbet] vezninde) Furât üzerinde bir belde adıdır. Bânîsi olan Rahbe b. Mâlik b. tavk ismiyle müsemmâdır. Ve Dimaşk kazâsında bir karye ve Dimaşk’ta bir mahalle ve Kûfe’de bir mahalle ve Bagdâd kazâsında bir mevzi’ ismleridir. Ve tayyi’ ve zubyân kabîleleri meyânında selebût nâm mahalde bir deredir. Ve bâdiyede bir mevzi’dir. Ve Yemâme kazâsında bir karye ve bir sahrâ’ adıdır ki kurâ-yı kesîre ve miyâh-ı vefîreyi müştemildir. Ve رَحْبَةٌ [Rahbet]in nisbetinde رَحَبِيٌّ [Rahabiyy] denir, fethateynle.

اَلرَّحَبَةُ [er-rehabet] (bi’l-fethateyn) Sâha ve fezâ ma’nâsınadır; yukâlu: هَذِهِ رَحَبَةُ الْمَسْجِدِ أَيْ سَاحَتُهُ Ya’nî mescidin önü. Cem’i اَلرَّحَبُ [er-rehab] ve اَلرَّحَبَاتُ [er-rehabât] ve اَلرِّحَابُ [er-rihâb] gelir, ûleyeynde fethateynle ve sâliste râ’nın kesriyle.

اَلرُّحْبَةُ [er-ruhbet] (râ’nın zammı ve hâ’nın sükûnuyla) ve اَلرَّحَابَةُ [er-rehâbet] (râ’nın ve hâ’nın fethiyle ظَرَافَةٌ [zarâfet] vezni üzere) Vâsi’ olmak; yukâlu: رَحُبَتْ تَرْحُبُ رُحْبًا وَرَحَابَةً مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ ve kavluhum مَرْحَبًا وَأَهْلًا أَيْ أَتَيْتَ سَعَةً وَأَتَيْتَ أَهْلًا فَاسْتَأْنِسْ وَلَا تَسْتَوْحِشْ