(a. i. c. : ahvâl) : 1) şimdiki zaman, geçmiş ve gelecek olmıyan zaman. 2) oluş, bulunuş, suret, keyfiyet, * durum.

(a. i.) : 1) soyma. 2) boşanma. 3) tahttan indirme.

(a. i. hil’at’ın c.) : hil’atler, giydirilen kaftanlar.

اَلْخُلْعُ [el-hul’] (hâ’nın zammıyla) Zevc zevcesini kendiden yâ gayrıdan bedel mukâbilinde talâk ya’nî nikâhından izâle eylemek ma’nâsınadır; خَلْعُ الثَّوْبِ ma’nâsındandır; yukâlu: خَلَعَ زَوْجَتَهُ خُلْعًا إِذَا طَلَّقَهَا بِبَدَلٍ مِنْهَا أَوْ مِنْ غَيْرِهَا

s. 1. A dislocated state, dislocation. 2. An atomic change of the tissues that modifies the form ofa member or organ. 3. Paralysis of one side of the body, hemiplegia. 4. (with the Seb’iyye sect) The abandonment of outward acts of religious duty on the part of a new adherent to that sect.

vn. 1. A taking off a garment. 2. A casting off restraint. 3. A dislocating a bone; dislocation. 4. A dismissing or deposing from office; dismissal; deposition; dethronement. 5. A formally repudiating a wife for a valuable consideration; a friendly divorce. 6. A disowning an unworthy relative.

s. pl. of خلعت, q. v.

اَلْخَلْعُ [el-hal’] (hâ’nın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Bir nesneyi bir nesneden izâle etmek; yukâlu: خَلَعَ ثَوْبَهُ وَنَعْلَهُ وَقَائِدَهُ خَلْعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Ve sâhib-i surâhقَائِدَهُ yu bu makâmda “mûze” ile tefsîr etmiştir ve lâkin قَائِدٌ [kâ’id]in o ma’nâya gelmesi zâhir değildir. Ve ba’zı nüsah-ı Cevherî’de lafz-ı قَائِدٌ sonradan yazılmıştır, gâlibâ makâma çendân mülâyemeti olmadığı için tarh olunmuştur. Ve خَلْعٌ [hal’] خِلْعَةٌ [hil’at] giydirmeğe dahi derler; yukâlu: خَلَعَ عَلَيْهِ خِلْعَةً ve yukâlu: خُلِعَ الْوَالِي إِذَا عُزِلَ Ve خَلْعٌ [hal’] Şol ete derler ki havâyicle pişirilip dağarcığa kona. Ve ekinin başı huşûnet bağlamağa dahi derler; yukâlu: خَلَعَ السُّنْبُلُ أَيْ صَارَ لَهُ سَفًّا Ve سَفٌّ [seff] sîn-i mühmele ile ve fâ ile ekin baş bağlayıp etrâfı huşûnet üzere olmak. Ve oğlanın zekeri büyük olmak ma’nâsına da gelir; yukâlu: خَلَعَ الْغُلَامُ إِذَا كَبِرَ زُبُّهُ

اَلْخُلْعُ [el-hul’] (hâ’nın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) Bir kimse zevcesin ibânet etmeğe derler; yukâlu: خَلَعَ امْرَأَتَهُ خُلْعًا