اَلْخُبُّ [el-hubb] (hâ’nın zammıyla) Ağacın soyulmuş kabuğuna denir. Ve pek çukur ve derin yere denir.

s. (n. u. حبە, pl.حبوب , حباب, حبان) 1. Grains, seeds, kernels, berries, or small rounded bodies resembling any of these. 2. Pimples, or any small excrescences. 3. Pills. 4. (vulg. حاپ) A pill.

iz. ar. Sevgi, muhabbet; حب اهل بيت hubb-ı ehl-i beyt = âl-i Nebî muhabbeti; حب جاه hubb-ı câh = mansıp sevdâsı.

اَلْخِبُّ [el-hibb] (hâ’nın kesriyle) Bir mevzi’ adıdır. Ve خِبٌّ [hibb] Deryâ telâ’ub edip cûş u hurûşa gelmek, هَيَجَانُ الْبَحْرِ [heyecânu’l-bahr] ma’nâsına, ke-mâ se-yuzkeru; hud’a ma’nâsından me’hûzdur. Ve hîle ve fend ve hidâ’ ve hubs ve gışş ma’nâlarınadır; tekûlu: خَبِبْتَ يَا فُلاَنُ خِبًّا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve nebât boylanıp uzamak ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ النَّبَاتُ خِبًّا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ اِذَا طَالَ وَارْتَفَعَ Ve buhl ve dınnet eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الرَّجُلُ اِذَا مَنَعَ مَا عِنْدَهُ Ve bâdiyede bedevî nâkesliğinden nâşî âyende ve revendeye mer’î ve ma’lûm olmamak için aşağı ve çukur yere konmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الرَّجُلُ اِذَا نَزَلَ الْمُنْهَبِطَ مِنَ اْلأَرْضِ لِيُجْهَلَ مَوْضِعُهُ بُخْلاً Ve deryâ oynayıp cûş u hurûşa gelmek ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الْبَحْرُ اِذَا اضْطَرَبَ Mü’ellif bunu tekrâr eylemiştir, meğer evvelki ismiyyete mahmûl ola, niteki Nihâye’de رَكِبَ الْبَحْرَ فَأَخَذَهُ خِبٌّ شَدِيدٌ ‘ibâretiyle mersûmdur. İşbu خِبٌّ [hibb] ve خِبَابٌ [hibâb]-ı âtî, fırtına dediğimiz olacaktır. Ve bir kimse haddâ’ ve kallâş ve dubaracı olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الرَّجُلُ اِذَا صَارَ خَدَّاعًا

is. ar. cm. Hubûb ve bunun cem‘îsi: hubûbât. dâne: habbeyi kubbe yapmak = mübâlağa etmek: bir habbe, habbe-i vâhide = hiç. [menfî cümlelerde.]

iz. ar. [Arabîde ism-i cins olup fd: حبه habbe olur. bkz. حبه habbe.] Yuvarlak bir dâne sûretinde hazırlanıp yutulan ilaç: hap almak, hap yutmak.

(a. i.) : 1) sevgi, sevgili. 2) (c. : ahbâb) yol arkadaşı, (bkz. : hem-râh).

(a. i. c. : hubûb. c. c. : hububat) : 1) tane, tohum, çekirdek. 2) yutulacak yuvarlak ilâç, hap.

(a. i.) : sevgi.

اَلْخَبُّ [el-habb] (hâ’nın fethi ve bâ’nın teşdîdiyle) Oynak ve dubaracı, muhîl ve habîs ve mekkâr kimseye denir, خَدَّاعٌ جُرْبُزٌ [haddâ’ curbuz] ma’nâsına; hâ’nın kesriyle de câ’izdir; yukâlu; رَجُلٌ خَبٌّ أَيْ خَدَّاعٌ جُرْبُزٌ Şârihin beyânına göre hâ’nın kesriyle masdardır, mübâlagaten vasıf olur. Ve uzun uzadı yere yapışık kumluğa denir. Ve iki dürüşt ve galîz arz aralığında vâki’ düz ve yumuşak yere denir ki onda mantar nâbit olur. Ve خَبٌّ [habb] Masdar olur, خَبَبٌ [habeb] ve خَبِيبٌ [habîb] gibi, ke-mâ se-yuzkeru.