d. fa. İsti’lâ beyân eder, üzere, alâ [bazı terkîbât-ı Fârisiyede müsta’meldir] ber-vech-i bâlâ = yukarıda mastûr usûl üzere; ber-mu’tâd = mu’tâdı üzere; بر طرز نوين ber-tarz-ı nev’in= yeni üslub üzeri; ber-mûceb … = mûcibince

d. fa. İsti’lâ beyân eder, üzere, alâ [bazı terkîbât-ı Fârisiyede müsta’meldir] ber-vech-i bâlâ = yukarıda mastûr usûl üzere; ber-mu’tâd = mu’tâdı üzere; بر طرز نوين ber-tarz-ı nev’in= yeni üslub üzeri; ber-mûceb … = mûcibince

(a. i. c. : ebrâr) : doğru sözlü, hayır işliyen kimse.

d. fa. İsti’lâ beyân eder, üzere, alâ [bazı terkîbât-ı Fârisiyede müsta’meldir] ber-vech-i bâlâ = yukarıda mastûr usûl üzere; ber-mu’tâd = mu’tâdı üzere; بر طرز نوين ber-tarz-ı nev’in= yeni üslub üzeri; ber-mûceb … = mûcibince

(a. i.) : 1) iyilik, güzellik, hayır. 2) anaya babaya itaat. 3) bağışta bulunma.

(a. i.) : kara, toprak. Bahr ü berr : deniz ve kara.

(f. s.) : alan, getiren götüren. Dil-ber : gönül alan. Peyâm-ber (peygamber) : haber getiren.

(f. e.) : üzere.

(f. i.) : 1) göğüs, sîne. Semen-ber : ak göğüslü. 2) meyva, yemiş. 3) meme. 4) kucak. 5) yaprak [berg’in hafiflet il misi ]. 6) genç kadın. 7) evin kapısı. 8) en, genişlik.

(a. i.) : buğday, (bkz. : gendüm, Shınta, kamh).