(a. i.) : tiftikten yapılmış şal, sof.

(f. i. c. : bütan) : 1) put. (bkz. : çelîpâ, sanem). 2) s. güzel.

i. Çehre rengi, beniz: kendisinde bet beniz kalmamıştı – sıf. Bkz. بد bed.

i. Temizliğe riâyet etmeyen adamların üstünde ve başında ve tavuklarla vesâir hayvânâtta hâsıl olan ve ısırdığı yeri kaşındıran küçük bir cins böcek, kamle, kehle: bit tutmak; baş biti, tavuk biti

i. fa. [zebânzedi: پوت put] Müşriklerin ibâdet ettikleri resim veya heykel, sanem, vesen || mc. 1. Dilber, pek güzel şahıs. 2. Lakırtı bilmez ve tavr ve edâdan mahrum olarak cansız büt gibi duran adam.

اَلْبِيتَةُ [el-bîtet] (bâ’nın kesriyle) Binâ-i nev’ ve hâlettir ki ondan geceleyiş ile ta’bîr olunur; yukâlu: أَبَاتَهُ اللهُ أَحْسَنَ بِيتَةٍ أَيْ إِبَاتَةٍ Bunda tenvîn, tenvî’ içindir. Ve بِيتَةٌ [bîtet] ve بِيتٌ [bît] (hâ’sız) Sedd-i ramak edecek kût ve gıdâya denir ki murâd akşam tu’mesidir ki gece onunla güzerân eder, te’kîd için leyle muzâf kılınır; yukâlu: مَا لَهُ بِيتُ لَيْلَةٍ وَبِيتَةُ لَيْلَةٍ أَيْ قُوتُ لَيْلَةٍ Ve tevessü’ üzere mutlakan kût ve gıdâya dahi ıtlâk olunur.

اَلْبُتُوتُ [el-butût] (zammeteynle) بَتٌّ [bett]in cem’i. Ve بَتٌّ [bett] Kesmek ma’nâsına gelir; tekûlu: بَتَّهُ يَبُتُّهُ وَيَبِتُّهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالثَّانِي وَهَذَا شَاذٌّ لِأَنَّ بَابَ الْمُضَاعَفِ إِذَا كَانَ يَفْعِلُ مِنْهُ مَكْسُورًا لَا يَجِيءُ مُتَعَدِّيًا إِلَا أَحْرُفٌ مَعْدُودَةٌ وَهِيَ بَتَّهُ وَعَلَّهُ وَنَمَّهُ وَشَدَّهُ وَحَبَّهُ وَهَذِهِ الْأَخِيرَةُ وَحْدَهَا عَلَى لُغَةٍ وَاحِدَةٍ وَإِنَّمَا سَهَّلَ تَعَدِّي هَذِهِ الْأَحْرُفِ إِلَى الْمَفْعُولِ اشْتِرَاكُ الضَّمِّ وَالْكَسْرِ فِيهِنَّ Ve عَلٌّ ['all] içmek ve نَمٌّ [nemm] koğlamak ma’nâsınadır.

اَلْبَتُّ [el-bett] خَزٌّ [hazz]dan işlenmiş giysiye derler. Ve خَزٌّ [hazz] hâ-i mu’cemenin fethiyle ve zâ-yı mu’ceme ile bir cins yüne derler ki ondan ince kumaşlar ederler. Ba’zılar deniz koyunu yünüdür demişlerdir.