iz. ar. Eski elif-bâlarda hecelemelerin alt tarafında bulunan bir ibârenin ilk kelimesi ve bütününün ismidir. ibâre şudur: “ابجد هوز خطى كلمن سعفص قرشت ثخذ ضظغلا ebced, hevvez, huttî, kelemen, sa‘fas, karaşet, sehhaz, dazığ+len.” Bu elfâz mühmelâttan olup, hurûf-ı hecenin sûret-i iltisâkını ve asıl sıralarını göstermek için elif-bâda yazılır; çünkü gerek İbrânî ve Süryânî lisanlarıyla sâir elsine-i Sâmiyede ve gerek Yunan ve Kıpti ve Latin lisanlarında hurûf-ı hecenin sırası tamamıyla ebced ibâresine mutabıktır. Araplar ise mücerred şeklen müşâbih olan hurûfu bir araya getirmek için o sırayı bozmuşlarsa da, hurûfun rakam gibi isti‘mâlinde yine o sıraya riayet etmeye devam etmiş; ve bunun için ebced ibâresini icada mecbur olmuşlardır. Bir de “ثخذ ضظغلا sehhaz dazığ+len”deki yedi harf Süryânîde vesaire elsine-i Sâmiyede bulunmayıp, Araplar tarafından icâd ve ilâve olunmuştur.

s. The Arabic alpha­bet arranged in its ancient form, and as still used for notation and nume­ration the letters of the present word being the first four of that alphabet. In this order, that of the old Phenician, Hebrew, Greek, and Latin al­phabets, the first nine letters repre­sent the units the next nine, the tens; the third nine, the hundreds; and the last, one thousand; thus. ابجد (4-3-2-1), هوز (7-6-5), حطی (10-9-8), كلمن (50 40 30 20 ), سعفص (90 80 70 60), قرشت (400 300 200 100), ثخذ (700 600 500), ضظغ (1000 900 800).