(a.) : ikınama; ayıplama.

iz. ar. Birinin kötülüğünü söyleme, ayıplama, yerme, çekiştirme, kadh, hicv: filân adamı zemmetti; insan yârını ağyârına zemm etmemeli; ağzı zemme alıştırmamalı.

اَلذَّمُّ [ez-zemm] (zâl’ın fethi ve mîm’in teşdîdiyle) ve اَلْمَذَمَّةُ [el-mezemmet] (mîm’in ve zâl’ın fethiyle) Yermek ve karamak ma’nâsınadır, övmek mukâbilidir; yukâlu: ذَمَّهُ ذَمًّا وَمَذَمَّةً مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ ضِدُّ مَدَحَهُVe tekûlu: إِفْعَلْ كَذَا وَخَلَاكَ ذَمٌّ أَيْ خَلَا مِنْكَ ذَمٌّ أَيْ لَا تُذَمُّ Burada إِفْعَلْ emr-i sîgasıyladır. Ve vâv-ı خَلَاكَ lâm-ı ta’lîl ma’nâsına olmakla “Sen şöylece işle ki senden zemm ve levm zâ’il olsun” ya’nî beyne’n-nâs melûm ve mezmûm olmayasın. Ve ذَمٌّ [zemm] Burundan sümük akmak ma’nâsınadır; yukâlu: ذَمَّ أَنْفَهُ وَذَنَّ إِذَا سَالَ

s. 1. Blame, censure, reproach. 2. Disparagement. 3. (pl. ذموم) A defect, fault, blemish, vice.

vn. A disparaging, disparagement.

vn. A tying, binding, restraining.

اَلذَّمُّ [ez-zemm] (zâl’ın fethi ve mîm’in teşdîdiyle) Yermek ki övmeğin mukâbilidir; yukâlu: ذَمَّهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Kâle İbnu’s-Sikkît; yukâlu: إِفْعَلْ كَذَا وَكَذَا أَوْ خَلَاكَ ذَمٌّ قَالَ وَلَا تَقُلْ وَخَلَاكَ ذَنْبٌ وَالْمَعْنَى وَخَلَا مِنْكَ ذَمٌّ أَيْ لَا تَذُمُّ