اَلظَّلَمُ [ez-zalem (fethateynle) Gecede ve gündüzde adamın basarını sedd eden şahs ve sevâdın evveline ya’nî ibtidâ görünen cüz’üne yâ cüz’îsine denir; ve minhu tekûlu: لَقِيتُهُ أَدْنَى ظَلَمٍ أَوْ ذِي ظَلَمٍ أَيْ أَوَّلَ كُلِّ شَيْءٍ أَوْ حِينَ اخْتَلَطَ الظَّلَامُ أَوْ أَدْنَى ظَلَمٍ، اَلْقُرْبُ أَوِ الْقَرِيبُ Ya’nî “Karanu kavuştuğu vaktte yâhûd her karîb olan şey’in karîbinden akreb olan yâhûd her karîb olan nesnenin şahsından akreb olarak mülâkî oldum.” Ve ظَلَمٌ [zalem] Karaltıya ıtlâk olunur; tekûlu: رَأَيْتُ ظَلَمَهُ أَيْ شَخْصَهُ وَسَوَادَهُ Ve dağa denir. Cem’leri ظُلُومٌ [zulûm] gelir zây’ın zammıyla. Ve bir mevzi’ adıdır.