اَلْوُدُّ [el-vudd] ve اَلْوَدَادُ [el-vedâd] (vâv’ların harekât-ı selâsıyla) ve اَلْوَدَادَةُ [el-vedâdet] (سَعَادَةٌ [sa’âdet] vezninde) ve اَلْمَوَدَّةُ [el-meveddet] (مَحَبَّةٌ [mahabbet] vezninde) ve اَلْمِوَدَّةُ [el-miveddet] (mîm’in kesriyle) ve اَلْمَوْدِدَةُ [el-mevdidet] (fekk-i idgâm ve dâl’ın kesriyle) ve اَلْمَوْدُودَةُ [el-mevdûdet] (مَعْقُولَةٌ [ma’kûlet] vezninde) Sevmek, hubb ve muhabbet ma’nâsınadır; tekûlu: وَدِدْتُهُ بِكَسْرِ الْعَيْنِ وَوَدَدْتُهُ بِفَتْحِهَا أَوَدُّهُ بِالْفَتْحِ فِيهِمَا وُدًّا وَوَدَادًا بِالتَّثْلِيثِ فِيهِمَا وَوَدَادَةً وَمَوَدَّةً وَمِوَدَّةً وَمَوْدِدَةً وَمَوْدُودَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَالثَّالِثِ أَيْ حَبَبْتُهُ Ve bu “عَضَّ-يَعَضُّ” sîgası gibi vech-i mesrûd üzere bâb-ı râbi’den ve şüzûz üzere sâlistendir. Şârih der ki terkîb-i mezkûr لَوْ kelimesine makrûnen isti’mâl olunursa temennî ma’nâsına olur; ve minhu kavluhu sübhânehu ve ta’âlâ: ﴿يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ﴾ الآية أَيْ يَتَمَنَّىMisbâh’ta مَوَدَّةٌ [meveddet] ism olmak üzere musarrahtır ve bâb-ı sâlisten vürûdunu Kisâ’î’den nakl eylemiştir.

اَلْوُدُّ [el-vudd] (kezâlik vâv’ın harekât-ı selâsıyla) Sıfat-ı müşebbehe olur, بَرٌّ [berr] ve غِرٌّ [girr] ve حُرٌّ [hurr] gibi, dost ve muhabbet ma’nâsına; yukâlu: هُوَ وُدٌّ لَهُ مُثَلَّثًا أَيْ مُحِبٌّ Ve kesîrü’l-hubb olan adama denir ki herkese ve her şey’e muhabbeti mebzûl olur; yukâlu: رَجُلٌ وُدٌّ أَيْ كَثِيرُ الْحُبِّ Ve وُدٌّ [vudd] (vâv’ın zammıyla) Muhibbûn ma’nâsına gelir, ya’nî cem’ olur, غُرٌّ [gurr] kelimesi أَغَرُّ [agarr]ın cem’i olduğu gibi, bu dahi أَوَدُّ [eveddu] kelimesinden bi’l-i’tibâr cem’ olur yâhûd حُبٌّ [hubb] kelimesi gibi ism-i cem’ olur yâhûd vasf bi’l-masdar olmakla müfred ve cem’i irâde olunur; yukâlu: قَوْمٌ وُدٌّ أَيْ مُحِبُّونَ