iz. sıf. ar. s: veliye. cm: evliyâ. [ولى velî’den sıfm.] Aslı yâ-i müşeddede ile olup terkîbât-ı Arabîde öyle kullanılır.] 1. Sâhib: الامر ولى veliyyü’l-emr = emir sâhibi, âmir; نعمت ولى veliyy-i nimet = nimet sâhibi, mün’im. 2. Bir çocuk veya kadının gerek ebeveyninden ve yakın akrabasından ve gerek vasîsi olsun işlerine karışan ve hâlinden mesul olan adam: mektebe gitmeyen şâgird mazeretini mübeyyin velîsi tarafından bir ilm ü haber getirmeye mecburdur. 3. Hakk teâlâ’ya vâsıl ve kurbiyet-i ilâhîye’ye nâil olan zât, azîz: lokmân hakkında kimi nebî ve kimi velî demiştir; veliyyullâh: evliyâu’llâh.

a. & s. (fem. ولیە; pl. اولیا) 1. That is near, contiguous, adjoining. 2. A near relation, one’s next of kin. 3. A protector, guardian, patron; one’s sovereign. 4. A comrade, companion; one trusted and confided in. 5. A saint, as living in near relation to God.