iz. ar. cm: evzâ’. 1. Koyma, bırakma, atma. Nişân ve vaz’ etmek, ortaya bir taş vaz’ etti. 2. Tayîn ve tahsîs etme: her kelime bir manaya vaz’ olunmuştur. 3. İcat ve te’sîs etme: bir kânûn, bir nizâm, bir usûl vaz’ etmek. 4. Tarh ve teklîf etme: vergi, resm-i vaz’ etme. 5. Kelimelerin sûret-i vaz’ ve tahsîs ve delâletinden bahs eden ilim. 6. [masdariyet manasını mütezammın olmaksızın] duruş, hareket, tarz, biçim: bu adamın vaz’ı hiç hoşuma gitmiyor. [cem’i yalnız bu mana ile müsta’meldir:] evzâ’-ı garîbesi vardır.