اَلْوَصْفُ [el-vasf] (vâv’ın fethi ve sâd’ın sükûnuyla) ve اَلصِّفَةُ [es-sifet] (عِدَةٌ ['idet] vezninde) Bir nesneyi sıfatlamak ma’nâsınadır ki hulkan ve halkan 'alâyimini ta’dâd ve beyân eylemekten 'ibârettir; yukâlu: وَصَفَ الشَّيْءَ يَصِفُهُ وَصْفًا وَصِفَةً إِذَا نَعَتَهُ Şârih der ki vech-i mezkûr üzere وَصْفٌ [vasf] ve صِفَةٌ [sifat] masdarlardır, وَعْدٌ [va’d] ve عِدَةٌ ['idet] gibi, ba’dehu nahviyyûn ve mütekellimûn bunları ism olarak isti’mâl eylediler. Ve ba’zılar نَعْتٌ [na’t] ile وَصْفٌ [vasf] beynini fark eder, lâkin mü’ellife göre mürâdiftir. İntehâ. Ve henüz merkûb olan tay hoş-hûy olmakla gördüğü nesnelerden aslâ ürküp ve irkilmeyip ona teveccühle râst yoluna gider olmak ma’nâsına müsta’meldir, gûyâ ki meşy ve seyri vasf ve icâde eder, yukâlu: وَصَفَ الْمُهْرُ إِذَا تَوَجَّهَ لِشَيْءٍ مِنَ حُسْنِ السِّيرَةِ Kâle’ş-şârih ve fi’l-Esâs: يُقَالُ لِلْمُهْرِ إِذَا تَوَجَّهَ وَاَخَذَ فِي حُسْنِ السِّيرَةِ هَذَا مَهْرٌ قَدْ وَصَفَ أَيْ وَصَفَ الْمَشْيَ وَأَجَادَ