اَلطِّحَالُ [et-tihâl] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Ahşâ-i dâhiliyyeden dalak dedikleri 'uzva denir, cem’i طُحُلٌ [tuhul]dur, كُتُبٌ [kutub] vezninde. Ve طِحَالٌ [tihâl] Bir kelbin adıdır. Ve Benu’l-gubber cemâ’atine mahsûs bir mevzi’in ismidir; ve minhu’l-meselu: “ضَيَّعْتَ الْبِكَارَ عَلَى طِحَالٍ” Burada بِكَارٌ [bikâr] بَكْرٌ [bekr]in cem’idir ki genç deveye denir. Aslı budur ki Suveyd b. Ebî Kâhil nâm kimse Benû gubber’i işbu: “مَنْ سَرَّهُ النَّيْكُ بِغَيْرِ مَالٍ || فَالْغُبَّرِيَّاتُ عَلَى طِحَالِ” ürcûzesiyle hicv edip ba’de-bürhetin mezbûr Suveyd bir kabîleye esîr olmakla fekâkesi husûsunda Benû gubber’dan isti’âne eyledikte merkûmlar kelâm-ı mezbûru îrâd eylediler. Bir adam mukaddemâ hakkında isâ’et eylediği kimseden hâcet taleb eyledikte darb olunur.

اَلطِّحَالُ [et-tihâl] (tâ’nın kesri ve hâ’nın tahfîfiyle) Dalak dedikleri nesne ki a’zâ-yı dâhiledendir; yukâlu: “اَلْفَرَسُ لَا طِحَالَ لَهُ” Pes bu meseldir, atın sür’at ve cereyânında, nitekim “اَلْبَعِيرُ لَا مَرَارَةَ لَهُ” derler devenin cür’eti olmadığına binâ’en.