iz. ar. cm. tefârîk [فرق fark’dan ms. tef‘îl] 1. Ayırma, ayrı koyma: sürüden beş koyun tefrîk etti. 2. Ayrı tutma, seçme, temyîz: evlâdımdan hiç birini diğerlerinden tefrîk etmem; din ve mezheb tefrîk etmeksizin cümle tebeaya bir nazarla bakmak. ≡ cm. bkz. تفاريق tefârîk

اَلتَّفْرِيقُ [et-tefrîk] ve اَلتَّفْرِقَةُ [et-tefrikat] (تَكْمِلَةٌ [tekmilet] vezninde) Birbirinden ayırmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَرَّقَهُ تَفْرِيقًا وَتَفْرِقَةً إِذَا بَدَّدَهُ Mütercim der ki zâhiren تَفْرِقَةٌ [tefrikat] تَجْرِبَةٌ [tecribet] gibi ism-i masdar iken masdar menzilinde dahi isti’mâl olunmuştur, zîrâ tef’îl vezni sahîhü’l-lâm olan bâba ve tef’ilet تَسْمِيَةٌ [tesmiyet] ve تَزْكِيَةٌ [tezkiyet] gibi mu’tellü’l-lâm olan bâba mahsûstur. İntehâ. Ve تَفْرِيقٌ [tefrîk] Korkutmak ma’nâsına müsta’meldir ki şu’ûrunu dimâgından perâkende eder; yukâlu: فَرَّقَهُ إِذَا خَوَّفَهُ

vn. 1. A separating into portions. 2. A separating things from one another. Hence. 3. s. (pl. تفاریق) A separate thing. 4. A distin-guishing one from another, by sight or by definition; distinction. 5. (arith.) A subtracting. 6. (rhet.) A distinguishing in a posterior clause things which have been united in some prior expression. 7. A frightening, a terrifying.